Nieśmiałość miłosna
Nieśmiałość miłosna (ang. love shyness) – rodzaj nieśmiałości wobec drugiej płci, opisany po raz pierwszy w 1979 przez psychologa Briana G. Gilmartina. Jest to nieśmiałość chroniczna i poważna.
Dr. Gilmartin badał to zjawisko wyłącznie na grupie heteroseksualnych mężczyzn. Zgodnie z jego badaniami, ludzie z nieśmiałością miłosną mają problemy w nawiązaniu rozmów z kobietami, z powodu głębokiego odczucia lęku.
Jego książka na ten temat została opublikowana po raz pierwszy w 1987 przez wydawnictwo University Books uniwersytetu w Auburn. W 1989 ukazała się popularna wersja książki, ze wstępem E. Michael Gutmana, wówczas przewodniczącego Towarzystwa Psychologicznego na Florydzie[1].
Definicja Gilmartina edytuj
Gilmartin daje kilka kryteriów dla rozpoznania nieśmiałości miłosnej:
- Bycie mężczyzną.
- Brak wcześniejszych kontaktów seksualnych.
- Rzadkie spotykanie się z kobietami.
- Cierpienie z powodu braku koleżanek, z powodu własnej nieśmiałości.
- Lęk na samą myśl o spotkaniu twarzą w twarz z kobietą.
- Odczuwanie pociągu seksualnego tylko do kobiet. (Nieśmiałość miłosna nie ma zdaniem Gilmartina nic wspólnego z homoseksualizmem).
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Gilmartin, Brian G. (1989). The Shy Man Syndrome: Why Men Become Love-Shy and How They Can Overcome It. Lanham, MD: Madison Books. ISBN 0-8191-7009-7.