Niszczyciele typu Zumwalt
Niszczyciele typu Zumwalt (DDG-1000) – typ amerykańskich wielozadaniowych niszczycieli w trakcie budowy, w którym nacisk położono na możliwość wykonywania uderzeń na cele lądowe. W konstrukcji tych największych niszczycieli, budowanych kiedykolwiek dla US Navy, wykorzystano znaczną ilość najnowocześniejszych technologii, a także technologie kompozytowe do budowy dużej części kadłuba. Okręty tego typu mają zostać wyposażone w najnowsze rozwiązania technologiczne zarówno w zakresie uzbrojenia, jak i technik informatycznych, integracji wszystkich elementów jednostki oraz automatyzacji (total-ship computing system). Projektowane są i budowane z pełnym wachlarzem technologii stealth – minimalnego RCS oraz minimalnych sygnatur: akustycznej, w podczerwieni i magnetycznej.
| ||
| ||
| Kraj budowy |  Stany Zjednoczone
| |
| Użytkownicy | US Navy
| |
| Stocznia | • Bath Iron Works • Ingalls Shipbuilding | |
| Wejście do służby | 2016 - | |
| Planowane okręty | 3 | |
| Zbudowane okręty | 3[1] | |
| Okręty w służbie | 2 | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność | 14 000 ton | |
| Długość | 183 m | |
| Szerokość | 24,1 m | |
| Zanurzenie | 8,4 m | |
| Napęd | 78 MW (dwie turbiny gazowe Rolls-Royce MT-30 i pomocnicze silniki Diesla) | |
| Prędkość | 30,3 węzły | |
| Załoga | 142 oficerów i marynarzy | |
| Uzbrojenie | • 2 armaty 155 mm Advanced Gun System
• 20 wyrzutni pocisków rakietowych MK 57 systemu VLS (80 pocisków BGM-109) | |
| Wyposażenie lotnicze | 2 helikoptery SH-60 LAMPS lub 1 MH-60R i UAV | |
BudowaEdytuj
W latach 90. XX wieku, po ostatecznym wycofaniu ze służby pancerników typu Iowa, amerykańska marynarka wojenna chciała zastąpić okręty tej klasy w zadaniach projekcji ognia na ląd, w 2005 roku nie dostrzegała już jednak takiej konieczności, toteż ograniczyła program z 32 jednostek do 16-24, następnie do 7 okrętów, aby w 2008 roku dążyć do anulowania całego programu. W przesłuchaniach przed Kongresem, marynarka stanęła na stanowisku, że według współczesnych ocen potrzebuje okrętów służących do zwalczania okrętów podwodnych, przeciwokrętowych pocisków manewrujących oraz obrony antybalistycznej. Jakkolwiek okręty typu DDG-1000 mogą wypełniać dwa pierwsze zadania, a po pewnych modyfikacjach także zwalczać pociski balistyczne, z zadań tych nie gorzej wywiążą się jednostki typu DDG-51, które są znacznie tańsze. Toteż US Navy stanęła na stanowisku, że jednostki typu Zumwalt nie są niezbędne, Stany Zjednoczone powinny natomiast wznowić produkcję niszczycieli typu Arleigh Burke, z przeznaczeniem ich do tych właśnie zadań. Kongres zgodził się ostatecznie na wznowienie produkcji niszczycieli typu DDG-51, przeznaczył jednak fundusze i zobowiązał marynarkę do budowy przynajmniej trzech okrętów typu Zumwalt. W rezultacie zamówienie ograniczono do trzech jednostek. Dwie weszły do służby kolejno w 2016 i 2019 roku. Ostatni okręt znajduje się w budowie[2][3].
Koszt powstania jednostki prototypowej, planowany na 3 miliardy dolarów, przekroczył jeszcze w trakcie budowy 7 miliardów dolarów[4].
Najbardziej dostrzegalną cechą charakterystyczną jednostek jest futurystyczna architektura, z kadłubem zintegrowanym z wielościenną nadbudówką o pochyłych ścianach[5]. Spełnia ona wymagania trudnowykrywalności (technologia stealth) – według doniesień, echo radarowe okrętu odpowiadało podczas prób jednostce 15-metrowej[6]. Burty powyżej linii wodnej mają nachylenie dośrodkowe, również dziobnica ma ujemny skos[5].
Sensory i wyposażenieEdytuj
Na wyposażenie jednostek składają się[7]:
- Radar dozoru przestrzeni nawodnej i powietrznej AN/SPY-3
- Radar kierowania ogniem i walki elektronicznej AN/SPY-4
- Wyrzutnie celów pozornych SRBOC
- Wyrzutnie pułapek MK-53 Decoy Launching System
Spis jednostekEdytuj
- USS Zumwalt (DDG-1000) – stępkę pod jednostkę położono w listopadzie 2011 roku, zwodowano 28 października 2013, zaś do służby wprowadzono 15 października 2016[8].
- USS Michael Monsoor (DDG-1001) – stępkę pod jednostkę położono w maju 2013 roku, a zwodowano w czerwcu 2016. Wprowadzony do służby 26 stycznia 2019[2].
- USS Lyndon B. Johnson (DDG-1002) – stępkę pod jednostkę położono w styczniu 2017 roku, zaś okręt zwodowano 9 grudnia 2018 roku. Okręt znajduje się w budowie oraz w fazie wyposażania[9].
PrzypisyEdytuj
- ↑ https://www.defence24.pl/drugi-niszczyciel-typu-zumwalt-w-sluzbie
- ↑ a b Drugi niszczyciel typu Zumwalt w służbie - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ US Navy wprowadza okręty Virginia i Zumwalt - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ Lipiecki 2016 ↓, s. 19.
- ↑ a b Lipiecki 2016 ↓, s. 21-22.
- ↑ Lipiecki 2016 ↓, s. 20.
- ↑ Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-31].
- ↑ Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ Zbiam, Wodowanie USS Lyndon B. Johnson, Wydawnictwo militarne ZBIAM, 10 grudnia 2018 [dostęp 2020-08-30] (pol.).
BibliografiaEdytuj
- Ronald O'Rourke: CRS Report for Congress: Navy DDG-1000 and DDG-51 Destroyer Programs: Background, Oversight Issues, and Options for Congress (ang.). 14 marca 2011. [dostęp 2011-07-26].
- Sławomir Lipiecki. Niszczyciele typu Zumwalt. Okręty ery kosmicznej. Część 1. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 11-12/2016. XXI (176), listopad-grudzień 2016. Warszawa: Magnum X.