Noel Beresford-Peirse
Noel Beresford-Peirse, ps. BP[1] (ur. 22 grudnia 1887 w Irlandii, zm. 14 stycznia 1953 w Salisbury) – brytyjski wojskowy, generał porucznik, żołnierz obu wojen światowych.
 generał porucznik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
22 grudnia 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 stycznia 1953 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1907–1947 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Tło rodzinne
edytujBył synem pułkownika Williama Johna de la Poer Beresford-Peirse’a i Mary, córki Thomasa Chambersa z Aberfoyle w hrabstwie Londonderry[2]. Uczył się w Wellington College w Berkshire oraz w Królewskiej Akademii Wojskowej w Woolwich i został powołany do Królewskiej Artylerii[3].
Był trzykrotnie żonaty. Pierwsze małżeństwo zawarł w 1912 roku z Hazel Marjorie, córką J.A. Cochrane, pochodzącą z Australii. Małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1924 r.[2] Drugi związek małżeński został zawarty w 1925 r. z Jean, jedynym dzieckiem lekarza wojskowego, chirurga-kapitana R.D. Jamesona[2]. Jean zmarła rok po ślubie[2]. W 1929 r. Beresford-Peirse ożenił się z Katharine Camilla, córką pułkownika Jamesa Morrisa Colquhouna Colvina[2]. Wszystkie trzy małżeństwa były bezdzietne[2].
Kariera wojskowa
edytujZostał wcielony do Królewskiej Artylerii w 1907 roku[3]. Służył w czasie I wojny światowej w Egipcie w 1914 roku, potem w Mezopotamii i znów w Egipcie, a wreszcie we Francji i w Belgii[2][3]. Został wymieniony w sprawozdaniach (Mentioned in Despatches) i odznaczony Orderem Wybitnej Służby w 1918 roku. Po zakończeniu Wielkiej Wojny i ukończeniu kursu w Staff College w Camberley w latach 1924–1925, do 1929 roku pełnił szereg funkcji w Królewskiej Artylerii we Francji i Wielkiej Brytanii. Na Wyspach Brytyjskich piastował stanowiska kadrowe i administracyjne do 1935 r.[3] W 1937 r. został oddelegowany do Indii do „zadań specjalnych”, a następnie przez dwa lata pracował jako instruktor w Szkole Wyższych Oficerów w Belgaum w Indiach[3]. Był brygadierem w Królewskiej Artylerii, Dowództwie Indii Południowych oraz adiutantem króla Jerzego VI w latach 1939–1940[2][3].
Na początku II wojny światowej był dowódcą artylerii indyjskiej 4 Dywizji Piechoty, która wówczas stacjonowała w Egipcie[3]. Do dowodzenia całą dywizją awansował w sierpniu 1940 r.[3] i kierował nią w czasie walk w Afryce Północnej (operacja Compass) i w Sudanie (kampania wschodnioafrykańska)[3].
W marcu 1941 r. został Rycerzem Orderu Imperium Brytyjskiego[2], a 14 kwietnia 1941 r. otrzymał dowództwo nad Western Desert Force (później przemianowaną na XIII Korpus)[3], którą kierował w toku dwóch operacji mających na celu odblokowanie Tobruku (Brevity i Battleaxe). Następnie dowodził całością sił brytyjskich w Sudanie od października 1941 r. do kwietnia 1942 r., kiedy to objął dowództwo indyjskiego XV Korpusu, a następnie od czerwca 1942 r. do 31 marca 1945 r. kierował Armią Południową w Indiach[3].
Przeszedł na emeryturę 13 czerwca 1947 r., po czym wstąpił do regularnej rezerwy oficerskiej armii i zmarł w 1953 r.[3]
Przypisy
edytuj- ↑ Richard Mead: Churchill's Lions: A biographical guide to the key British generals of World War II. Stroud: Spellmount, 2007, s. 61. ISBN 978-1-86227-431-0. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Lt.-Gen. Sir Noel Monson de la Poer Beresford-Peirse. The Peerage. [dostęp 2020-10-05]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l BERESFORD-PEIRSE, Sir Noel Monson de la Poer. British Army Officers 1939–1945. [dostęp 2020-10-05]. (ang.).