Królestwo Egiptu – historyczne państwo arabskie powstałe po uzyskaniu (oficjalnej) niepodległości od Brytyjczyków. Położone częściowo w północno-wschodniej Afryce i częściowo w Azji (półwysep Synaj), nad Morzem Śródziemnym i nad Morzem Czerwonym.

Królestwo Egiptu
المملكة المصرية
al-Mamlakah al-Miṣrijjah
1922–1953
Herb Flaga
Herb Flaga
Hymn: Salam Affandina
Ustrój polityczny

monarchia konstytucyjna

Stolica

Kair

Data powstania

28 lutego 1922

Data likwidacji

23 lipca 1952

Władca

Fu’ad II

Premier

Muhammad Nadżib

Powierzchnia

3 507 263 km²

Populacja (1953)
• liczba ludności


ok. 70 mln

• gęstość

79,8 os./km²

Kod ISO 3166

EG

Waluta

funt egipski (EGP)

Telefoniczny nr kierunkowy

ET

Strefa czasowa

UTC +2 - zima
UTC +3 - lato

Narody i grupy etniczne

Fellahowie, Turcy, Koptowie i Brytyjczycy

Język urzędowy

arabski

Religia dominująca

Islam, Kościół koptyjski

Terytoria zależne

Sudan (kondominium brytyjsko-egipskie)

Mapa opisywanego kraju
Położenie na mapie
Położenie na mapie

Królowie

edytuj

Sąsiedzi

edytuj

Podział administracyjny

edytuj

Historia

edytuj
Osobny artykuł: Historia Egiptu.

Powstanie

edytuj

W latach 1804–1914 istniało tu Wicekrólestwo Egiptu, które w 1878 roku dostało się pod brytyjską okupację. Gdy Imperium Osmańskie 2 sierpnia 1914 roku nawiązało sojusz z II Rzeszą Niemiecką (stając się sojusznikiem państw centralnych) Wielka Brytania ogłosiła Egipt swoim protektoratem. Usunęła protureckiego wicekróla Abbas II Hilmi. Na miejsce tureckiego wicekrólestwa Egiptu wprowadziła Sułtanat Egiptu, a sułtanem mianowano Husajna Kāmila.

Okres międzywojenny

edytuj

Stan z 1914 utrzymywał się do 28 lutego 1922 roku, gdy Egipt oficjalnie ogłosił niepodległość od Wielkiej Brytanii. Panujący wówczas już 5 lat drugi sułtan Egiptu (brat Husajna Kāmila) został pierwszym nowożytnym królem Egiptu. Mimo formalnej niepodległości Egipt nadal znajdował się w strefie wpływów brytyjskich.

II wojna światowa

edytuj
 
Afrika Korps w Egipcie, 1942 rok
Osobny artykuł: II wojna światowa w Afryce.

W 1940 Włochy przystąpiły do wojny po stronie Niemiec. Włochy posiadały dwie kolonie w Afryce – Libię i Włoską Afrykę Wschodnią.

13 września 1940 roku armia włoska, pod dowództwem marszałka Rodolfo Grazianiego, przekroczyła granicę Egiptu i zdobyła Sidi Barrani. Włosi umocnili się i czekali na zaopatrzenie dla armii. Brytyjczycy - dowodzeni przez generała Archibalda Wavella - wycofali się do Marsa Matruh. 9 grudnia Brytyjczycy przypuścili kontrofensywę, która wyparła Włochów z Egiptu i zajęła Cyrenajkę oraz wschodnią Libię (wraz z Bardią i Tobrukiem).

9 stycznia 1941 roku Adolf Hitler podjął decyzję o wsparciu swego włoskiego sojusznika. W lutym Włosi broniący się w Libii zostali wsparci przez pierwsze oddziały Afrika Korps dowodzonego przez generała Erwina Rommla.

31 marca ruszyło natarcie wojsk niemiecko-włoskich, które podzieliło armię brytyjską na pół i zepchnęło ją aż nad granicę libijsko-egipską, pozostawiając jedynie załogę w oblężonym Tobruku. 25 sierpnia obleganych Australijczyków wsparła polska Samodzielna Brygada Strzelców Karpackich. 18 listopada Brytyjczycy rozpoczęli kontrofensywę, która po ciężkich walkach zniosła oblężenie Tobruku oraz zepchnęła Włochów i Niemców z powrotem do Cyrenajki. 21 stycznia 1942 roku rozpoczęła się jednak nowa niemiecko-włoska ofensywa, która nie dość, że odzyskała utracone terytoria libijskie, Cyrenajkę i Tobruk, to dotarła w głąb Egiptu, aż pod El Alamein. II bitwa pod El Alamein trwała od 31 sierpnia do 4 listopada i zakończyła się porażką wojsk świeżo mianowanego na feldmarszałka Erwina Rommla. Rozpoczął się po niej pościg wojsk alianckich za Afrika Korps, w czasie którego wrogie wojska zostały ostatecznie wyparte z terytorium Egiptu.

Okres powojenny

edytuj

Rewolucja 23 lipca 1952

edytuj
Osobny artykuł: Rewolucja w Egipcie (1952).