Nowe Bródno
Nowe Bródno – część miasta i osiedle mieszkaniowe w dzielnicy Targówek w Warszawie.
Opis edytuj
Osada Nowe Bródno powstała na piaszczystych polach na zachód od Starego Bródna, po wybudowaniu w 1877 Kolei Nadwiślańskiej i uruchomieniu stacji Praga (obecnie Warszawa-Praga). W rejonie obecnych ulic Wysockiego, Oliwskiej i Toruńskiej i dawnej Białołęckiej powstały kolejowe warsztaty remontowe oraz budynki mieszkaniowe (w znacznej części drewniane) dla kolejarzy i ich rodzin.
W kolejnych latach rozbudowa kolei przyczyniła się do rozbudowy peryferyjnych terenów Nowego Bródna – Śliwic, Targówka i Pelcowizny. Wybudowano dużą stację rozrządową na Bródnie, wiele magazynów i składów.
8 kwietnia 1916 generał-gubernator Hans Hartwig von Beseler wydał rozporządzenie włączające do Warszawy (od 1 kwietnia 1916) m.in. Nowe Bródno, położone w tamtym czasie w gminie Bródno[1].
Od lat 20. do 1939 roku powstało tu kilkadziesiąt kamienic i domów jednorodzinnych.
28 września 1924 roku uruchomiono tu linię tramwajową 21.
Podczas II wojny światowej wiele zabudowań Nowego Bródna uległo zniszczeniu.
W 1961 rozpisano konkurs architektoniczny na projekt nowej dzielnicy na 60 tys. mieszkańców. Wygrał go zespół w składzie: Jerzy Stanisławski, Janina Szulecka, Tadeusz Szulecki. Budowa nowego osiedla zniekształciła częściowo przebieg dawnych ulic (np. Białołęckiej, którą na południowym odcinku, od ul. Odrowąża do Bartniczej nazwano ul. Wysockiego, a na środkowym – ul. Ogińskiego).
Ważniejsze obiekty edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Maria Nietyksza, Witold Pruss: Zmiany w układzie przestrzennym Warszawy [w:] Irena Pietrza-Pawłowska (red.) Wielkomiejski rozwój Warszawy do 1918 r.. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 43, s. 1973.
Bibliografia edytuj
- Zygmunt Kupniewski: Warszawskie Nowe Bródno 1940 wydobyte z mgły zapomnienia. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-60508-46-6. [dostęp 2015-09-23].