Obelisk Manisztusu – kamienna stela w kształcie czworobocznego, zwężającego się ku górze obelisku, powstała na rozkaz Manisztusu (ok. 2270-2255 p.n.e.), trzeciego króla z dynastii akadyjskiej, syna słynnego Sargona Wielkiego. Zabytek ten odnaleziony został w końcu XIX wieku w Suzie przez archeologów francuskich; obecnie znajduje się w Luwrze.

Obelisk Manisztusu
Ilustracja
Obelisk Manisztusu - wygląd ogólny
Państwo

 Francja

Miejscowość

Paryż

Miejsce

Luwr

Materiał

dioryt

Całkowita wysokość

1,4 m

Data budowy

ok. 2270-2255 p.n.e.

Data odsłonięcia

1898

Położenie na mapie Paryża
Mapa konturowa Paryża, w centrum znajduje się punkt z opisem „Obelisk Manisztusu”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Obelisk Manisztusu”
Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Obelisk Manisztusu”
Ziemia48°51′36″N 2°20′24″E/48,860000 2,340000
Obelisk Manisztusu - fragment inskrypcji

Opis zabytku

edytuj

Obelisk Manisztusu ma wysokość 1,4 metra, szerokość 0,6 metra i grubość 0,6 metra. Wykonany został z twardego, czarnego diorytu. Jego cztery boki niemal całkowicie pokrywa inskrypcja w języku akadyjskim zapisana pismem klinowym.

Treść inskrypcji dotyczy wykupu przez króla Manisztusu dużych obszarów ziemi w okolicach miasta Kisz. Na terenach tych utworzył on cztery wielkie posiadłości, które podzielone zostały na mniejsze działki. Działki te król przydzielił swym dowódcom wojskowym. Poprzez nadania ziemi chciał on najprawdopodobniej zapewnić sobie ich lojalność.

Obelisk Manisztusu odkryty został w 1898 roku przez Jacques'a de Morgana w czasie francuskich prac wykopaliskowych prowadzonych w mieście Suza w Iranie. W czasie tychże wykopalisk odkryto też inne ważne mezopotamskie zabytki, jak np. stelę Naram-Sina i stelę z kodeksem Hammurabiego. Wszystkie one były łupem wojennym elamickiego króla Szutruk-Nahhunte I (1185-1155 p.n.e.), który przywiózł je tu z Babilonii.

Wystawianie kamiennych stel z inskrypcjami potwierdzającymi królewskie nadania ziemi rozpowszechniło się szczególnie w 2 połowie II tys. p.n.e., za panowania królów kasyckich, kiedy to znane one były pod nazwą kudurru.

Linki zewnętrzne

edytuj