Oi2 – niemiecki parowóz pasażerski produkowany w latach 1928–1940 dla kolei niemieckich.

Oi2[1]
Ilustracja
Producent

Schichau
Henschel
Hanomag

Lata budowy

1928–1940

Układ osi

1'C h2

Wymiary
Masa pustego parowozu

73,8 t

Masa służbowa

100,8 t

Długość

10 120 mm

Długość z tendrem

16 995 mm

Wysokość

4165 mm

Rozstaw osi skrajnych

13 270 mm

Średnica kół napędnych

1500 mm

Średnica kół tocznych

850 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Typ tendra

16C1

Ciśnienie w kotle

14 at

Powierzchnia ogrzewalna kotła

105,4 m²

Powierzchnia przegrzewacza

37,2 m²

Powierzchnia rusztu

2,04 m²

Średnica cylindra

500 mm

Skok tłoka

660 mm

Parametry eksploatacyjne
Prędkość konstrukcyjna

90 km/h

Historia

edytuj

Parowozy osobowe Baureihe 24 zostały zaprojektowane do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach lokalnych[2]. Pierwsza lokomotywa została przekazana w lutym 1928 roku[3]. Wyprodukowano 95 parowozów na zamówienie kolei niemieckich[1]. Kursowały z lokalnymi pociągami pasażerskimi na lokalnych liniach podgórskich w Bawarii oraz Wirtembergii[4]. Znaczna część lokomotyw tej serii została skoncentrowana w czasie II Wojny Światowej na Pomorzu i w Prusach Wschodnich. To właśnie z tych terenów pochodziły parowozy oznaczone na PKP serią Oi2[5]. Po drugiej wojnie światowej 34 lokomotywy parowe były eksploatowane przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich oraz towarowych[6]. Ostatni parowóz został skreślony z inwentarza parowozowni Zajączkowo Tczewskie w październiku 1976 roku oraz zachowany jako pomnik techniki[7]. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego[8]. W krajach niemieckich parowozy kursowały na liniach kolejowych do 1972 roku[4]. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe[1]. W 1932 roku wyprodukowano dwa parowozy z kotłami wysokociśnieniowymi (24 069 i 24 070)[5][3]. Do parowozu produkowano kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawór bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz podgrzewacz powierzchniowy Knorra umieszczony przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera i system ogrzewania do pociągów pasażerskich. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. Dodatkowo za kominem parowozu zamontowany został dzwon parowy[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d Roman Witkowski. Parowóz serii Oi2. „Świat Kolei”. 02/2000, s. 12-15. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.). 
  2. Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 68. ISBN 83-901902-8-1.
  3. a b Herrn Neumann. Personenzuglokomotiven der Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/1989, s. 41-49. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671. 
  4. a b Konrad Koschinski. Die Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/2016, s. 12-25. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671. 
  5. a b Hansjurgen Wenzel, Die Baureihe 24, 2004, ISBN 3-88255-124-0.
  6. Arkadiusz Lubka. Parowóz osobowy serii Oi2. „Świat Kolei”. 05/2011, s. 58-59. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.). 
  7. Paweł Terczyński. Parowóz Oi2-29. „Świat Kolei”. 01/2000, s. 21. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.). 
  8. Martin Knaden. Einheitslok der BR 24. „Modelleisenbahn”. 02/2003, s. 20-21. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.