Opozycja polityczna w PRL

Opozycja polityczna w PRL (również: opozycja demokratyczna, opozycja antykomunistyczna[1]) – partie polityczne, organizacje, grupy i środowiska społeczne dążące do obalenia lub zreformowania niedemokratycznego systemu władzy w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w latach 1945–1989. Ruchy te formułowały programy zasadniczych przemian politycznych, gospodarczych i społecznych[2].

Lech Wałęsa, lider opozycji demokratycznej w PRL, w czasie strajku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980
Demonstracja pierwszomajowa w Polsce, lata 80. Na pierwszym planie Jacek Kuroń, jeden z głównych działaczy opozycyjnych; w tle transparent „Solidarności”
Opozycja polityczna w PRL, wybory 1989. Od lewej stoją: Olga Krzyżanowska, Roman Szymon Pawlicki, Bogdan Lis i Lech Kaczyński

Znaczący rozwój ugrupowań opozycyjnych nastąpił w drugiej połowie lat 70. i na początku lat 80., powstały wówczas m.in. Komitet Obrony Robotników, Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, Wolne Związki Zawodowe, Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”, Konfederacja Polski Niepodległej[2].

Represje z powodów politycznych

edytuj

Osoby zaangażowane w walkę o niepodległość i suwerenność Polski w latach 1956–1989 były poddawane przez reżim komunistyczny licznym represjom i szykanom. Do najczęstszych należało uwięzienie, internowanie, usunięcie z uczelni, karne wcielenie do wojska, pozbawienie możliwości wykonywania zawodu, uniemożliwienie podjęcia zatrudnienia w wybranych miejscach, zwolnienie z pracy, pozbawienie możliwości awansowania, zapisy cenzury, degradowanie na gorsze stanowiska służbowe, pozbawienie nagród oraz premii itp.[1]

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Druk nr 535.
  2. a b opozycja polityczna w Polsce, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-06-21].

Źródła

edytuj