Osowa Góra (Kotlina Śremska)
Osowa Góra – wzniesienie o wysokości 131,2 m n.p.m.[1] w woj. wielkopolskim, na terenie miasta Mosina (Pożegowo), najwyższe wzniesienie w obrębie Wielkopolskiego Parku Narodowego. Leży w granicach mezoregionu Wysoczyzny Grodziskiej (makroregion Pojezierze Wielkopolskie) niedaleko mezoregionów Kotlina Śremska i Poznański Przełom Warty.[2]
 Osowa Góra widziana z Puszczykowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo |
wzgórza tzw. moreny pożegowskiej |
| Wysokość |
131,2 m n.p.m. |
| Wybitność |
70 m |
Położenie na mapie Mosiny  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu poznańskiego  | |
Położenie na mapie gminy Mosina  | |
 52°15′23,542″N 16°50′09,979″E/52,256539 16,836105
| |
Morfologia
edytujJest wzgórzem tzw. moreny pożegowskiej[potrzebny przypis]. Wzniesienie osiąga wysokość względną około 70 m.
Historia
edytujPo zachodniej stronie szczytu znajdowała się kopalnia gliny. Urobek był transportowany na dół wagonikami zjeżdżającymi pod wpływem siły grawitacji (jednocześnie wciągając na linie pusty).
Obecnie w okolicy szczytu znajdują się zbiorniki sieci wodociągowej. Woda jest pompowana z ujęcia w dolinie pod Mosiną, następnie spływa grawitacyjnie do Poznania.
Niedaleko wzniesienia znajdował się końcowy przystanek kolejowy Osowa Góra nieczynnej już linii kolejowej z Puszczykówka. Pomiędzy rokiem 1970, a 1984 na północnym stoku wzgórza działał również wyciąg narciarski[3].
Turystyka
edytujNa wzniesieniu swój początek ma 
Szlak turystyczny Osowa Góra – Sulęcinek. Z uwagi na urozmaiconą rzeźbę terenu (wąwozy) oraz znaczne nachylenia zboczy teren wykorzystywany jest do uprawiania kolarstwa górskiego.
Niedaleko szczytu, na tzw. Gliniankach w grudniu 2011 roku otwarta została drewniana wieża widokowa o wysokości ok. 17 m. Wieża jest ogólnodostępna, wstęp bezpłatny. Z wieży rozciąga się widok na lasy parku narodowego, Mosinę oraz Luboń, a w oddali Poznań.
Przyroda
edytujW latach 1952–1955 odkryto w rejonie wzniesienia, nieopisywane dotąd w Wielkopolsce gatunki owadów: ectoedemia heringi i stigmella myrtilella. Podczas tych badań stwierdzono też występowanie nieznanych dotąd z Polski: ophiomyia campanularum, phytomyza campanulae i chromatomyia luzulae[4]. W początkach XX wieku zanotowano w tym rejonie występowanie motyla szlaczkonia torfowca (Colias palaeno europome), który jednak później wymarł na terenie Wielkopolskiego Parku Narodowego i jego okolic. Mogło to być związane ze zniszczeniami w tych rejonach stanowisk borówki bagiennej (pijanicy). Przejściowo wystąpił i zaniknął w tym rejonie chaber drobnogłówkowy (Centaurea diffusa). Na stokach od strony stacji Osowa Góra i przy tej stacji masowo występowały zawleczone (przed 1955) z transportem żwiru lub nasionami ślimaki: przydrożny (Xerolenta obvia) i wrzosowiskowy (Helicella itala) – wcześniej znane tylko z kilku stanowisk Wielkopolski i ziemi lubuskiej[5].
Galeria
edytuj-
Partia szczytowa (zbiorniki) -
Partia szczytowa -
Zjazd do Mosiny
_(3).jpg)
_(2).jpg)
.jpg)
Przypisy
edytuj- ↑ Arkusz N-33-142-B-a-4 (Puszczykowo). Mapa topograficzna Polski 1:10 000. Ukł. "1992". Warszawa: Główny Geodeta Kraju, 1998.
- ↑ Jerzy Solon i inni, Physico-geographical mesoregions of Poland: Verification and adjustment of boundaries on the basis of contemporary spatial data, „Geographia Polonica”, 91 (2), 2018, s. 143–170, DOI: 10.7163/GPol.0115 [dostęp 2021-11-20].
- ↑ Joanna Nowaczyk. Białe szaleństwo na Górze Pożegowskiej, zolnierzewolnosci.pl [dostęp 2018-11-13]
- ↑ Maria Beiger, Uzupełnienie do fauny owadów minujących Wielkopolskiego Parku Narodowego w Osowej Górze, w: Sprawozdania Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, nr 1/1955, s.24-27
- ↑ Jarosław Urbański, Wielkopolski Park Narodowy, PWN, Poznań, 1955, s.105,108
Linki zewnętrzne
edytuj- opisy tras kolarstwa górskiego w okolicy Osowej Góry. cyklista.ovh.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-20)].