Otarka

rodzaj ssaka

Otarka[2] (Neophoca) – rodzaj ssaków z rodziny uchatkowatych (Otariidae).

Otarka
Neophoca
J.E. Gray, 1866[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – otarka australijska (N. cinerea)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Infrarząd

Arctoidea

Nadrodzina

Phocoidea

Rodzina

uchatkowate

Rodzaj

otarka

Typ nomenklatoryczny

Arctocephalus lobatus J.E. Gray, 1828 (= Otaria cinerea Péron, 1816)

Gatunki

2 gatunki (w tym wymarły) – zobacz opis w tekście

Zasięg występowania

edytuj

Rodzaj obejmuje jeden gatunek występujący u wybrzeży Australii[3][4][5].

Morfologia

edytuj

Długość ciała samic 130–180 cm, samców 250 cm; masa ciała samic 61–105 kg, samców 200–300 kg; długość ciała noworodków 60–70 cm o masie ciała 6,4–7,9 kg[4][6].

Systematyka

edytuj

Rodzaj zdefiniował w 1866 roku angielski zoolog John Edward Gray w artykule poświęconym czaszkom uchatek opublikowanym na łamach The Annals and magazine of natural history[1]. Na gatunek typowy Gray wyznaczył (oznaczenie monotypowe) otarkę australijską (N. cinerea).

Etymologia

edytuj

Neophoca: gr. νεος neos ‘nowy’; rodzaj Phoca Linnaeus, 1758 (foka)[7].

Podział systematyczny

edytuj

Do rodzaju należy jeden występujący współcześnie gatunek[8][6][3][2]:

Opisano również gatunek wymarły żyjący w plejstocenie[9][10]:

Przypisy

edytuj
  1. a b J.E. Gray. Notes on the skulls of sea bears and sea lions (Otariidae) in the British Museum. „The Annals and magazine of natural history”. Third Series. 18 (105), s. 231, 1866. (ang.). 
  2. a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 153. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  3. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 440. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  4. a b M. Webber: Family Otariidae (Eared Seals). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 97. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).
  5. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Neophoca. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-19]. (ang.).
  6. a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 675. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  7. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 454, 1904. (ang.). 
  8. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-18]. (ang.).
  9. Neophoca palatina King 1983 (Australian sea lion). Fossilworks: The Paleobiology Database. [dostęp 2021-05-20]. (ang.).
  10. J.E. King. The Ohope skull—a new species of Pleistocene sealion from New Zealand. „New Zealand Journal of Marine and Freshwater Research”. 17 (2), s. 120, 1984. DOI: 10.1080/00288330.1983.9515990. (ang.).