Wikipedia

Otokar Jawrower

Otokar Jawrower, właśc. Otto Bernard Jawrower, także jako Ottocar Jawrower (ur. 14 lipca 1895 w Brodach) – polski Żyd, muzyk, przemysłowiec, poeta, działacz kulturalny i emigracyjny.

Otokar Jawrower
Otto Bernard Jawrower
Data i miejsce urodzenia

14 lipca 1895
Brody

Miejsce zamieszkania

Drohobycz, Montevideo

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys edytuj

Urodził się 14 lipca 1895 w Brodach jako Otto Bernard Jawrower[1]. Pochodził z rodziny polskich Żydów[2]. W 1915 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu[1]. Po maturze zamierzał podjął studia w konserwatorium muzycznym[1]. W młodości był w tym mieście dyrygentem orkiestry kameralnej w Drohobyczu[3][4].

W okresie II Rzeczypospolitej był przemysłowcem naftowym[2]. Przed 1939 zamieszkał w Wiedniu[2]. Podczas II wojny światowej znalazł się w Urugwaju jako uchodźca wojenny[2]. Tam przed 1943 został pozyskany przez polski wywiad władz RP na uchodźstwie celem udzielania informacji o sferach komunistycznych i prosowieckich[2].

Był redaktorem naczelnym czasopisma „La Voz de Polonia en El Uruguay”, założonego 16 kwietnia 1943 w urugwajskim w Montevideo oraz dyrektorem naczelnym placówki kulturalno-propagandowej o tej samej nazwie, prowadzącej aktywność działalność w Urugwaju[5][6][7][8][9]. Prowadził propolską działalność propagandową publikując w urugwajskich czasopismach „El Pia”[10], „El Bieno”, „El Pais”, „El Plata”[11].

Zarządzeniem Prezydenta RP na uchodźstwie Augusta Zaleskiego z 11 listopada 1960 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi położone w służbie dla Rzeczypospolitej Polskiej na terenie Urugwaju[12].

Publikacje i dzieła edytuj

  • Polonia en el Uruguay
  • Amapola purpúrea. Elegías a la patria. Tradujo del original polaco Otokar Jawrower (1955, autorka: Józefa Radzymińska)[13]
  • Symfonia Ziemi (dzieło muzyczne)[9]

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum im. Franciszka Józefa w Drohobyczu za rok szkolny 1913. Drohobycz: 1913, s. 115, 118.
  2. ↑ a b c d e Raport organizacyjny placówki „Salvador” nr 10. Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. [dostęp 2017-04-07].
  3. ↑ Dom Edmunda Pilpla. niecodziennik.mbp.lublin.pl, 2010-04-05. [dostęp 2017-04-07].
  4. ↑ Władysław Panas: Sąd Ostateczny. O jednym ekslibrisie Brunona Schulza. biblioteka.teatrnn.pl. s. 6. [dostęp 2017-04-07].
  5. ↑ Urugwaj żywi wielką sympatię dla Polski. „Orzeł Biały”, s. 3, Nr 40 (431) z 7 października 1950. 
  6. ↑ Z okazji objęcia władzy przez nowego prezydenta Urugwaju. „Głos Polski (La Vos de Polonia)”, s. 3, Nr 2242 z 9 marca 1951. 
  7. ↑ Kronika ilustrowana. „Wiadomości”, s. 6, Nr 10 (518) z 4 marca 1956. 
  8. ↑ Polonia w Urugwaju. „Związkowiec”, s. 6, Nr 8 z 18 lutego 1953. 
  9. ↑ a b Uroczystości majowe w Urugwaju. „Lud”, s. 5, Nr 26 z 24 czerwca 1953. 
  10. ↑ O „Wiadomościach” w Urugwaju. „Wiadomości”, s. 6, Nr 45 (606) z 10 listopada 1957. 
  11. ↑ Artykuły Otokara Jawrowera. „Wiadomości”, s. 6, Nr 125 (677) z 22 marca 1959. 
  12. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 8, Nr 2 z 21 lutego 1961. 
  13. ↑ Książki nadesłane. „Wiadomości”, s. 6, Nr 27 (483) z 3 lipca 1955. 

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Otokar_Jawrower&oldid=71750686”