Otton Steinborn
Otton Andrzej Steinborn (ur. 26 maja 1868 w Nowych Suminach, zm. 4 sierpnia 1936[1]) – lekarz, działacz społeczno-polityczny, burmistrz Torunia w 1920, senator I i II kadencji w latach 1926–1930.
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Otton Andrzej Steinborn |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
26 maja 1868 |
| Data i miejsce śmierci |
4 lipca 1936 |
| Burmistrz Torunia (komisaryczny) | |
| Okres |
od 18 stycznia 1920 |
| Poprzednik |
Arnold Hasse (nadburmistrz) |
| Następca |
Bolesław Wolszlegier (komisaryczny prezydent) |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujWywodził się z rodziny niemieckiej[2]. Urodził się w Borach Tucholskich, w rodzinie Johanna (nauczyciela i kierownika szkoły) oraz Elżbiety z domu Klemp. Ukończył gimnazjum biskupie w Pelplinie (gdzie rozpoczął naukę w 1880), a następnie uczęszczał do gimnazjum chełmińskiego. Został przymusowo przeniesiony do gimnazjum w Demmin, gdzie w 1891 zdał egzamin abituriencki. Początkowo studiował teologię, ale po roku przeniósł się na medycynę. Studiował w Würzburgu, Berlinie, Monachium, Rostocku i Lipsku, gdzie 27 października 1899 obronił pracę doktorską. Po uzyskaniu doktoratu przybył do Torunia, gdzie rozpoczął praktykę lekarską. Od 1899 ziałał w Towarzystwie Naukowym w Toruniu, w 1906 zasiadł w jego zarządzie[3].
Po zakończeniu I wojny światowej był prezesem powstałej 17 listopada 1918 Polskiej Rady Ludowej w Toruniu. Jako reprezentant ludności polskiej powitał wojsko 18 stycznia 1920, które wkroczyło do miasta. Tegoż samego dnia objął stanowisko komisarycznego prezydenta Torunia[4]. Pełnił tę funkcję do 9 lutego 1920[5]. Działał potem w Narodowej Partii Robotniczej. W latach 1921–1933 był radnym Torunia[4].
27 marca 1926 złożył ślubowanie, obejmując mandat senatora Rzeczypospolitej I kadencji na miejsce Juliana Szychowskiego, który zrzekł się mandatu. Był również senatorem II kadencji (1928–1930) z województwa pomorskiego z listy Narodowej Partii Robotniczej[6].
15 października 1900 ożenił się z Heleną Tomilą z Kawczyńskich (1875–1952)[3][7]. Jego wnuczką jest Bożena Steinborn, historyk sztuki[8].
Został pochowany na cmentarzu św. Jerzego[9].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi (15 grudnia 1925)[11]
Przypisy
edytuj- ↑ Wojciechowski 2004a ↓, s. 236, 238.
- ↑ Jarosław Kłaczkow: Otto Steinborn. nasze.kujawsko-pomorskie.pl. [dostęp 2024-06-14].
- ↑ a b Wojciechowski 2004a ↓, s. 236.
- ↑ a b Wojciechowski 2004a ↓, s. 237.
- ↑ Dr Otton Steinborn. torun.pl. [dostęp 2024-06-14].
- ↑ Rzepecki i Rzepecki 1928 ↓, s. 13, 165–166.
- ↑ Wojciechowski 2004b ↓, s. 238.
- ↑ Szymon Spandowski: Dziadek Otton i niepodległa Polska. nowosci.com.pl, 2015-01-16. [dostęp 2024-06-14].
- ↑ Niedzielska 1992 ↓, s. 44.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 („za zasługi na polu pracy narodowo-społecznej”).
- ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 („za zasługi, położone na polu pracy intelektualnej na Pomorzu”).
Bibliografia
edytuj- Magdalena Niedzielska: Toruńskie cmentarze. Toruń: Towarzystwo Naukowe w Toruniu, 1992. ISBN 83-85196-66-8.
- Tadeusz Rzepecki, Karol Rzepecki: Sejm i Senat 1928–1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe. Poznań: Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, 1928.
- Mieczysław Wojciechowski: Steinborn Otton Andrzej. W: Krzysztof Mikulski (red.): Toruński Słownik Biograficzny. Cz. 4. Toruń: Towarzystwo Miłośników Torunia, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2004.
- Mieczysław Wojciechowski: Steinbornowa Helena. W: Krzysztof Mikulski (red.): Toruński Słownik Biograficzny. Cz. 4. Toruń: Towarzystwo Miłośników Torunia, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, 2004.
Linki zewnętrzne
edytuj- Publikacje Ottona Steinborna w bibliotece Polona