Płytka dywanowa
Płytka dywanowa – tkanina dekoracyjna o kształcie kwadratowym, układana na podłodze, stosowana najczęściej w pomieszczeniach biurowych i komercyjnych. Płytki dywanowe posiadają warstwę spodnią wykonaną z materiałów bitumicznych lub PCV[1]. Warstwa wierzchnia najczęściej wykonana jest metodą tuftingu lub igłowania, a użyte surowce to poliamidy, polipropylen, wełna, poliestry lub ich mieszanki[2].
Korzyści edytuj
Płytki dywanowe montuje się przy pomocy tzw. żelu antypoślizgowego, co pozwala wymieniać pojedyncze zniszczone płytki na nowe[3]. W razie użycia kleju (co jednak nie pozwoli na łatwą wymianę płytki), powinien to być klej mocniejszy niż w przypadku wykładziny w rolce, ze względu na możliwość odklejania się brzegów kwadratów[4]. Do zalet płytek dywanowych zaliczyć można mniejszą ilość odpadów (ok. 5%) w porównaniu do wykładziny z rolki (średnio ok. 20%)[5], łatwość transportu między piętrami w stosunku do kilkumetrowej rolki wykładziny, a także znacznie mniejszą wagę: karton kwadratów płytki 50×50 cm zawierający do 5 m² płytek[6] waży zaledwie 25 kg, zaś rolka wykładziny o szerokości 400 cm może ważyć nawet 300 kg[5]. Do montażu płytek nie potrzeba też całkowicie wynosić mebli z pomieszczenia i przechowywać ich w drugim miejscu – co jest konieczne w wypadku montażu wykładziny w rolce[5]. Płytki dywanowe są też bardziej odpowiednie do montowania na podwyższanych podłogach, kryjących przewody elektryczne i komputerowe[6]. Płytki dywanowe zachowują swój kształt dzięki warstwie włókna szklanego[7]. Duże znaczenie mają również certyfikaty niepalności - wykładziny w rolkach posiadają zwykle klasę reakcji na ogień Cfl-S1, która jest niewystarczająca przy obecnych europejskich normach przeciwpożarowych dla większości budynków użyteczności publicznej. Płytki dywanowe z kolei posiadają certyfikat Bfl-S1 - o stopień wyższy - i wykazują lepszą ochronę w przypadku pożaru.[8]
Historia edytuj
W drugiej poł. lat 50. XX w. producent dywanów z Amersfoort w Holandii, P. J. van Heugten starając się wykorzystać resztki poprodukcyjne stworzył płytki o wymiarach 25×25 cm. Po roku 1956 Heugten zaczął produkować płytki o wymiarze 50×50 cm, i te wymiary okazały się pożądane przez klientów[9][10].
Przypisy edytuj
- ↑ Gramatura netto czy brutto?. Świadome Wnętrze. [dostęp 2013-03-23]. (pol.).
- ↑ Adam Mazur: Wykladziny dywanowe w płytkach. [dostęp 2013-03-24]. (pol.).
- ↑ Rafał Napierała: Płytki dywanowe – trwała podłoga dla twojego obiektu. Artelis.pl, 16 lutego 2012. [dostęp 2013-03-23]. (pol.).
- ↑ opr. Renata Czyżewska: MOCNE KLEJENIE. FachowyWykonawca.pl, sierpień 2006. [dostęp 2013-03-23]. (pol.).
- ↑ a b c Jak wybrać idealną wykładzinę dywanową?. Świadome Wnętrze. [dostęp 2013-03-23]. (pol.).
- ↑ a b Dlaczego warto wybrać wykładzinę w płytkach?. InvestBiuro.pl. [dostęp 2013-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 maja 2013)]. (pol.).
- ↑ All the advantages with none of the disadvantages. vanHeugten.com. [dostęp 2013-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 stycznia 2004)]. (ang.).
- ↑ Płytki dywanowe zastosowania - FloorMarket [online], www.floormarket.pl [dostęp 2016-04-20].
- ↑ The Inventor of the Carpet Tile. Continental Carpets Ltd.. [dostęp 2013-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 marca 2012)]. (ang.).
- ↑ The inventor of the carpet tile. vanHeugten.com. [dostęp 2013-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 stycznia 2009)]. (ang.).