Poli(chlorek winylu)

polimer syntetyczny z grupy polimerów winylowych

Poli(chlorek winylu) (polichlorek winylu, PVC, PCW[a]) – polimer syntetyczny z grupy polimerów winylowych, otrzymywany w wyniku polimeryzacji chlorku winylu. Stosowany do wytwarzania tworzyw sztucznych[2]. Ma właściwości termoplastyczne, charakteryzuje się dużą wytrzymałością mechaniczną, jest odporny na działanie wielu rozpuszczalników.

Poli(chlorek winylu)
model 3D łańcucha polimeru
Ogólne informacje
Monomery

CH2=CHCl

Struktura meru

–[CH2CHCl]–

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
PCW jest szeroko stosowany w rurach kanalizacyjnych ze względu na niski koszt, odporność chemiczną i łatwość łączenia.
Synteza poli(chlorku winylu)

Nazwa handlowa w Polsce

edytuj

W obrocie handlowym w Polsce występuje jako polwinit (zmiękczony, czyli plastyfikowany i granulowany PCW) i polwiplast (granulat obuwiowy PCW). Skład tego ostatniego dla jednej z odmian to około 50% czystego polichlorku winylu, 40% plastyfikatora – np. ftalanu di(2-etyloheksylu) lub mieszaniny ftalanu di(2-etyloheksylu) z ftalanem dibutylu, ftalanem izoamylu i adypinianem di(2-etyloheksylu)[3].

Zastosowanie

edytuj

Polimer ten jest stosowany w różnych gałęziach gospodarki:

Rodzaje

edytuj

Tworzywo to jest dzielone w zależności od właściwości na:

  • PCW twardy (PVC-U),
  • PCW miękki (PVC-P, z większą zawartością plastyfikatorów),

a ze względu na technikę produkcji na:

  • PCW suspensyjny (PVC-S),
  • PCW emulsyjny (PVC-E),
  • PCW zwykły, polimeryzujący w masie (PVC-M).
  1. Skrótowiec PCV jest w języku polskim niepoprawny logicznie i językowo. W nazewnictwie międzynarodowym używa się wyłącznie skrótu PVC – od poly(vinyl chloride). Niekiedy używany jest także skrótowiec PCW – od polskiego poli(chlorek winylu) – który jednak również nie jest poprawnie utworzony: formą zgodną z zasadami tworzenia skrótowców literowych w języku polskim byłoby PChW[1], taka nazwa nie jest jednak spotykana. PCV nie jest poprawnym akronimem ani od nazwy międzynarodowej, ani od polskiej.

Przypisy

edytuj
  1. Zasady pisowni i interpunkcji (PWN). Polskie Wydawnictwo Naukowe. [dostęp 2012-06-28].
  2. a b Peter Atkins, Loretta Jones: Chemia ogólna. Cząsteczki, materia, reakcje. Jerzy Zenon Kuryłowicz (tłum.). Warszawa: Wydawnictwo naukowe PWN, 2004, s. 524–525. ISBN 978-83-01-13810-3. OCLC 749410322.
  3. Baza wiedzy o zagrożeniach chemicznych i pyłowych, CIOP-PIB, dostęp 14 września 2008.

Bibliografia

edytuj