Paweł Cieślik (duchowny)
Paweł Cieślik (ur. 15 lipca 1940 w Czernicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii biblijnej, rektor Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie w latach 1993–1995, biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski w latach 1995–2015, od 2015 biskup pomocniczy senior diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.
| Biskup tytularny Britonii | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 lipca 1940 | |
| Biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski | ||
| Okres sprawowania |
1995–2015 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
21 czerwca 1964 | |
| Nominacja biskupia |
3 grudnia 1994 | |
| Sakra biskupia |
6 stycznia 1995 | |
| Data konsekracji |
6 stycznia 1995 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Watykan | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Życiorys
edytujUrodził się 15 lipca 1940 w Czernicach[1]. W latach 1954–1958 kształcił się w zakresie szkoły średniej w niższych seminariach duchownych we Wschowie i w Słupsku[2], gdzie złożył egzamin dojrzałości[1]. W latach 1958–1964 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 czerwca 1964 w rodzinnym kościele św. Marii Magdaleny w Zakrzewie biskup Jerzy Stroba. Studia specjalistyczne w zakresie teologii biblijnej rozpoczął w 1968 na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1969 przeniósł się na Wydział Teologii Katolickiej Uniwersytetu w Strasburgu, gdzie w 1970 uzyskał licencjat. Dalsze studia odbył w latach 1970–1973 w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie i w latach 1973–1976 ponownie w Strasburgu, gdzie otrzymał doktorat z teologii biblijnej Nowego Testamentu[1].
Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Jana Chrzciciela w Międzyrzeczu (1964–1966), Świętej Rodziny w Szczecinie (1966–1968) i Najświętszego Zbawiciela w Szczecinie (1976–1979)[3]. Po powrocie ze studiów zagranicznych był duszpasterzem akademickim w Szczecinie[2]. W 1980 został mianowany kanonikiem gremialnym szczecińskiej kapituły katedralnej. Wszedł w skład rady kapłańskiej archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej[1].
W latach 1976–1979 prowadził w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu wykłady z biblistyki. Następnie w latach 1979–1982 wykładał w tymże seminarium Pismo Święte, równocześnie pełniąc funkcję prefekta[3]. W latach 1982–1985 był wicerektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie, w latach 1987–1993 dyrektorem Punktu Konsultacyjnego w Szczecinie Instytutu Studiów nad Rodziną Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, a w latach 1993–1995 rektorem Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie[1][3]. W szczecińskim seminarium prowadził wykłady z egzegezy Nowego Testamentu i introdukcji Pisma Świętego[1]. Wszedł w skład zespołu redakcyjnego „Szczecińskich Studiów Kościelnych”. W 1995 został wykładowcą Pisma Świętego w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie[1].
3 grudnia 1994 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej ze stolicą tytularną Britonia[1][4]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1995 w bazylice św. Piotra w Rzymie[1]. Udzielił mu ich Jan Paweł II, któremu towarzyszyli arcybiskup Giovanni Battista Re, substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, i arcybiskup Jorge María Mejía, sekretarz Kongregacji ds. Biskupów[5]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Evangelizare misit me” (Posłał mnie Pan, abym głosił Dobrą Nowinę)[6]. W 1995 objął urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii diecezjalnej został przewodniczącym wydziału nauki katolickiej, w jego gestii znalazły się sprawy formacji młodego duchowieństwa[1]. 19 września 2015 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego koszalińsko-kołobrzeskiego[7][8].
W Konferencji Episkopatu Polski objął funkcję protektora Ruchu Szensztackiego w Polsce[6], był także sekretarzem Komisji ds. Duchowieństwa oraz członkiem Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego[9]. W 2016 asystował w sakrze biskupa pomocniczego koszalińsko-kołobrzeskiego Krzysztofa Włodarczyka[5].
Wyróżnienia
edytujNadano mu honorowe obywatelstwa gminy Dygowo (2014)[10] i gminy Zakrzewo (2021)[11].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 23–24. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b Nota biograficzna Pawła Cieślika na stronie diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. diecezjakoszalin.pl. [dostęp 2017-04-25].
- ↑ a b c G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 52. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ B. Rajewski. Jubileusze Księży Biskupów. „Niedziela”. 7/2004 (edycja szczecińska). ISSN 0208-872X. [dostęp 2013-08-17].
- ↑ a b Paweł Cieślik. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2016-06-12]. (ang.).
- ↑ a b Paweł Cieślik na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2017-02-02].
- ↑ Rinuncia di Ausiliare di Koszalin-Kołobrzeg (Polonia). press.vatican.va, 2015-09-19. [dostęp 2015-09-19]. (wł.).
- ↑ Koszalin – Kołobrzeg: Bp Paweł Cieślik przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2015-09-19. [dostęp 2017-02-02].
- ↑ Bp Paweł Cieślik przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2015-09-19. [dostęp 2017-02-02].
- ↑ Uchwała Nr XXXIX/302/14 Rady Gminy Dygowo. bip.dygowo.pl, 2014-09-05. [dostęp 2015-07-14].
- ↑ Uchwała nr XXIX.221.2021 Rady Gminy Zakrzewo. bip3.wokiss.pl, 2021-03-30. [dostęp 2021-08-04].
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Pawła Cieślika na stronie diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. [dostęp 2017-02-02].
- Paweł Cieślik na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2017-02-02].
- Paweł Cieślik [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-09] (ang.).