Pecora

	Pecora
	Linnaeus, 1758
	; Przedstawiciel infrarzędu – widłoróg amerykański (Antilocapra americana)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Rząd	parzystokopytne
Podrząd	przeżuwacze
Infrarząd	Pecora
Synonimy
	Cotylophora Flower & Lydekker, 1891; Eupecora Webb & B.E. Taylor, 1980; Moschina Webb & B.E. Taylor, 1980; Bovimorpha Zagorodnyuk, 2008; Cervimorpha Zagorodnyuk, 2008;
	Cotylophora Flower & Lydekker, 1891; Eupecora Webb & B.E. Taylor, 1980; Moschina Webb & B.E. Taylor, 1980; Bovimorpha Zagorodnyuk, 2008; Cervimorpha Zagorodnyuk, 2008;
Rodziny
	12 rodzin (w tym 7 wymarłych) + 12 wymarłych rodzajów o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście
	12 rodzin (w tym 7 wymarłych) + 12 wymarłych rodzajów o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście
	Systematyka w Wikispecies

Pecora – infrarząd ssaków z podrzędu przeżuwaczy (Ruminantia) w obrębie rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla).

Zasięg występowania edytuj

Infrarząd obejmuje gatunki występujące na całym świecie^[5].

Podział systematyczny edytuj

Do infrarzędu należą następujące występujące współcześnie rodziny^[6]^[7]^[5]^[8]:

Antilocapridae J.E. Gray, 1866 – widłorogowate
Giraffidae J.E. Gray, 1821 – żyrafowate
Cervidae Goldfuss, 1820 – jeleniowate
Moschidae J.E. Gray, 1821 – piżmowcowate
Bovidae J.E. Gray, 1821 – wołowate

Opisano również rodziny wymarłe^[9]:

Taksony wymarłe nie sklasyfikowane w żadnej z powyższych rodzin:

Amphimoschus Bourgeois, 1873^[10]
Amphitragulus Pomel, 1846^[11]
Babameryx Mennecart, 2012^[12] – jedynym przedstawicielem był Babameryx engesseri Mennecart, 2012
Bedenomeryx Jehenne, 1988^[13]
Friburgomeryx Becker, Rössner, Picot & Berger, 2001^[14] – jedynym przedstawicielem był Friburgomeryx wallenriedensis Becker, Rössner, Picot & Berger, 2001
Lorancameryx Morales, Pickford & Soria, 1993^[15] – jedynym przedstawicielem był Lorancameryx pachyostoticus Morales, Pickford & Soria, 1993
Namibiomeryx Morales, Soria & Pickford, 1995^[16]
Oriomeryx Ginsburg, 1985^[17]
Palaeohypsodontus Trofimov, 1957^[18]
Sardomeryx Van der Made, 2008^[19] – jedynym przedstawicielem był Sardomeryx oschirensis Van der Made, 2008
Sperrgebietomeryx Morales, Soria & Pickford, 1999^[20] – jedynym przedstawicielem był Sperrgebietomeryx wardi Morales, Soria & Pickford, 1999
Teruelia Moyà-Solà, 1987^[21] – jedynym przedstawicielem był Teruelia adroveri Moyà-Solà, 1987

Przypisy edytuj

↑ C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 65. (łac.).
↑ W.H. Flower & R. Lydekker: An introduction to the study of mammals living and extinct. London: A. and C. Black, 1891, s. 307. (ang.).
↑ ^a ^b S.D. Webb & B.E. Taylor. The phylogeny of hornless ruminants and a description of the cranium of Archaeomeryx. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 167 (3), s. 151, 1980. (ang.).
↑ ^a ^b І.В. Загороднюк. Наукові назви рядів ссавців: від описових до уніфікованих. „Вісник Львів. Ун-ту”. Серія біологічна. 48, s. 38, 2008. (ukr.).
↑ ^a ^b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 306–378. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-11-26]. (ang.).
↑ C.J. Burgin: Introduction. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 23. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171–186. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Pecora Linnaeus, 1758, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-11-27] (ang.).
↑ Bourgeois. Note sur l’Amphimoschus ponteleviensis. „Journal de Zoologie”. 2, s. 235, 1873. (fr.).
↑ A. Pomel. Mémoire pour servir à la géologie paléontologique des terrains tertiaires du département de l’Allier. „Bulletin de la Société Géologique de France”. Deuxieme série. 3, s. 369, 1846. (fr.).
↑ B. Mennecart, L. Scherler, F. Hiard, D. Becker & J. Berger. Large mammals from Rickenbach (Switzerland, reference locality MP29, Late Oligocene): biostratigraphic and palaeoenvironmental implications. „Swiss Journal of Palaeontology”. 131 (1), s. 174, 2012. DOI: 10.1007/s13358-011-0031-6. (ang.).
↑ Y. Jehenne. Bedenomeryx un nouveau genre de Ruminant primitif de l’Oligocène supérieur et du Miocène inférieur d’Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 307, s. 1992, 1988. (fr.).
↑ D. Becker, G.E. Rössner, L. Picot & J. Berger. Early Miocene ruminants of Wallenried (USM, Aquitanian / Switzerland): Sedimentology, biostratigraphy and paleoecology. „Eclogae geologicae Helvetiae”. 94, s. 556, 2001. DOI: 10.5169/seals-168911. (ang.).
↑ J. Morales, M. Pickford & M.D. Soria. Pachyostosis in a Lower Miocene giraffoid from Spain, Lorancameryx pachyostoticus nov. gen. nov. sp. and its bearing on the evolution of bony appendages in artiodactyls. „Geobios”. 26 (2), s. 209, 1993. DOI: 10.1016/S0016-6995(93)80016-K. (ang.).
↑ J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. Sur les origines de la famille des Bovidae (Artiodactyla, Mammalia). „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série IIa. Sciences de la terre et des planètes. 321, s. 1211, 1995. (fr.).
↑ L. Ginsburg. Systematique et evolution du genre Miocene Palaeomeryx (Artiodactyla, Giraffoidea) en Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 301, s. 1076, 1985. (fr.).
↑ B.A. Trofimov. Nouvelles données sur les Ruminantia les plus anciens d’Asie. „Cursillos y Conferencias del Instituto «Lucas Mallada»”. 4, s. 138, 1957. (fr.).
↑ J. van der Made. New endemic large mammals from the Lower Miocene of Oschiri (Sardinia): Observations on evolution in insular environment. „Quaternary International”. 182 (1), s. 127, 2008. DOI: 10.1016/j.quaint.2007.09.036. (ang.).
↑ J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. New stem giraffoid ruminants from the early and middle Miocene of Namibia. „Geodiversitas”. 21 (2), s. 232, 1999. (ang.).
↑ S. Moyà-Solà. Los bóvidos (Artiodactyla, Mammalia) del yacimiento del Pleistoceno inferior de Venta Micena (Orce, Granada, España). „Paleontologia i Evolució”. Memoria Especial 1, s. 249, 1987. (hiszp.).

[lin-1] C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 65. (łac.).

[flo&lyd-2] W.H. Flower & R. Lydekker: An introduction to the study of mammals living and extinct. London: A. and C. Black, 1891, s. 307. (ang.).

[webb&tay-3] S.D. Webb & B.E. Taylor. The phylogeny of hornless ruminants and a description of the cranium of Archaeomeryx. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 167 (3), s. 151, 1980. (ang.).

[zah-4] І.В. Загороднюк. Наукові назви рядів ссавців: від описових до уніфікованих. „Вісник Львів. Ун-ту”. Серія біологічна. 48, s. 38, 2008. (ukr.).

[Burgin&inni-5] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 306–378. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[mdd-6] N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-11-26]. (ang.).

[amw-7] C.J. Burgin: Introduction. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 23. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).

[Cichocki&inni-8] Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171–186. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[zij-9] J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Pecora Linnaeus, 1758, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-11-27] (ang.).

[10] Bourgeois. Note sur l’Amphimoschus ponteleviensis. „Journal de Zoologie”. 2, s. 235, 1873. (fr.).

[11] A. Pomel. Mémoire pour servir à la géologie paléontologique des terrains tertiaires du département de l’Allier. „Bulletin de la Société Géologique de France”. Deuxieme série. 3, s. 369, 1846. (fr.).

[12] B. Mennecart, L. Scherler, F. Hiard, D. Becker & J. Berger. Large mammals from Rickenbach (Switzerland, reference locality MP29, Late Oligocene): biostratigraphic and palaeoenvironmental implications. „Swiss Journal of Palaeontology”. 131 (1), s. 174, 2012. DOI: 10.1007/s13358-011-0031-6. (ang.).

[13] Y. Jehenne. Bedenomeryx un nouveau genre de Ruminant primitif de l’Oligocène supérieur et du Miocène inférieur d’Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 307, s. 1992, 1988. (fr.).

[14] D. Becker, G.E. Rössner, L. Picot & J. Berger. Early Miocene ruminants of Wallenried (USM, Aquitanian / Switzerland): Sedimentology, biostratigraphy and paleoecology. „Eclogae geologicae Helvetiae”. 94, s. 556, 2001. DOI: 10.5169/seals-168911. (ang.).

[15] J. Morales, M. Pickford & M.D. Soria. Pachyostosis in a Lower Miocene giraffoid from Spain, Lorancameryx pachyostoticus nov. gen. nov. sp. and its bearing on the evolution of bony appendages in artiodactyls. „Geobios”. 26 (2), s. 209, 1993. DOI: 10.1016/S0016-6995(93)80016-K. (ang.).

[16] J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. Sur les origines de la famille des Bovidae (Artiodactyla, Mammalia). „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série IIa. Sciences de la terre et des planètes. 321, s. 1211, 1995. (fr.).

[17] L. Ginsburg. Systematique et evolution du genre Miocene Palaeomeryx (Artiodactyla, Giraffoidea) en Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 301, s. 1076, 1985. (fr.).

[18] B.A. Trofimov. Nouvelles données sur les Ruminantia les plus anciens d’Asie. „Cursillos y Conferencias del Instituto «Lucas Mallada»”. 4, s. 138, 1957. (fr.).

[19] J. van der Made. New endemic large mammals from the Lower Miocene of Oschiri (Sardinia): Observations on evolution in insular environment. „Quaternary International”. 182 (1), s. 127, 2008. DOI: 10.1016/j.quaint.2007.09.036. (ang.).

[20] J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. New stem giraffoid ruminants from the early and middle Miocene of Namibia. „Geodiversitas”. 21 (2), s. 232, 1999. (ang.).

[21] S. Moyà-Solà. Los bóvidos (Artiodactyla, Mammalia) del yacimiento del Pleistoceno inferior de Venta Micena (Orce, Granada, España). „Paleontologia i Evolució”. Memoria Especial 1, s. 249, 1987. (hiszp.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]