Portal:Protestantyzm/Historia
Związek Stanowczych Chrześcijan – protestanckie towarzystwo religijne powstałe w początkach XX wieku na Śląsku Cieszyńskim.
W 1906 w ramach kościoła luterańskiego powstała na Śląsku Cieszyńskim "Społeczność Chrześcijańska", część jej członków przyjęła poselstwo zielonoświątkowe. W wyniku niezgodności stanowisk osoby które przyjęły nową naukę, zostały wykluczone ze Społeczności Chrześcijańskiej i przeszły do struktur Stanowczych Chrześcijan, które prawnie zalegalizowano przez władze austriackie 10 lipca 1910 pod nazwą Związek na Rzecz Stanowczego Chrześcijaństwa (niem. Bund für entschiedenes Christentum).
W czerwcu 1912 otworzono pierwszą kaplicę Związku Stanowczych Chrześcijan w Nieborach. Przed pierwszą wojną światową powstały już zbory w Nieborach, Dolnym Żukowie i Ustroniu. Grupa liczyła ok. 80 członków. Pismo "Głos Prawdy" z 1920 informowało, ze nabożeństwa odbywały się w miejscowościach: Niebory, Sucha, Jawor, Ustroń, Tyra, Wisła, Wędrynia i Puńców.
Dużym przedsięwzięciem finansowym Związku była budowa w latach 30. przytułku – schroniska w Gródku, który miał służyć wszystkim cierpiącym. W 1935 wprowadzono karty członkowskie w kilku kolorach.