Płaszczki słodkowodne

(Przekierowano z Potamotrygonidae)

Płaszczki słodkowodne[3], płaszczki rzeczne (Potamotrygonidae) – jedyna rodzina ryb chrzęstnoszkieletowych należąca do rzędu orleniokształtnych (Myliobatiformes) występujących wyłącznie w wodach słodkich. Uzbrojone w kolec jadowy, stanowią zagrożenie dla człowieka w przypadku nieostrożnego zbliżenia lub nadepnięcia. Budzą one z tego powodu większy postrach wśród okolicznych mieszkańców, niż np. piranie lub węgorze elektryczne. Mniejsze gatunki płaszczek słodkowodnych hodowane są w akwariach.

Płaszczki słodkowodne
Potamotrygonidae[1]
Garman, 1877[2]
Ilustracja
Przedstawiciel rodziny – płaszczka plamista (Potamotrygon motoro)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ryby chrzęstnoszkieletowe

Podgromada

spodouste

Infragromada

Euselachii

(bez rangi) płaszczki
Rząd

orleniokształtne

Rodzina

Potamotrygonidae

Typ nomenklatoryczny

Potamotrygon Garman, 1877

Podrodziny

2 podrodziny – zobacz opis w tekście

Pochodzenie edytuj

Płaszczki słodkowodne tworzą takson monofiletyczny. Według niepotwierdzonej teorii są one potomkami ryb ogończowatych, które żyły w dorzeczu Praamazonki, w czasach, kiedy wpływała ona jeszcze do Oceanu Spokojnego. Przez wypiętrzenie Andów zostały odcięte od swojego naturalnego środowiska i przystosowały się do życia w wodzie słodkiej[4]. W zapisie kopalnym znane od środkowego eocenu; najstarszy znany przedstawiciel rodziny, Potamotrygon ucayalensis, żył ok. 41 mln lat temu.[5]

Występowanie edytuj

Płaszczki rzeczne występują wyłącznie w tropikalnych strefach Ameryki Południowej. Żyją tylko w rzekach, które mają ujścia do Oceanu Atlantyckiego oraz na Karaibach, jednak nie w rozlewiskach Rio São Francisco. Większość żyje tylko w jednym systemie rzecznym (np. Potamotrygon leopoldi). Jedynie niektóre gatunki jak Potamotrygon motoro i Potamotrygon orbignyi występują na szerszych obszarach.

Wygląd edytuj

Płaszczki słodkowodne są najczęściej okrągłe. Te z rodzaju Paratrygon mają ciało nieznacznie wydłużone. Nie posiadają płetwy grzbietowej i ogonowej. Ogon w kształcie pejcza zakończony jest kolcem jadowym. Kolec ten jest narostem pochodzenia skórnego i znajduje się na grzbietowej stronie ogona. W trakcie życia zużywa się, jest gubiony i odrasta co sześć do dwunastu miesięcy. Jedna płaszczka może posiadać do czterech kolców jadowych jednocześnie.

Kolor tych ryb jest najczęściej brązowy, szary lub czarny z rysunkiem barwnych kropek, plam albo pierścieni. Osiągają one w zależności od gatunku średnicę od 25 cm (Potamotrygon schuhmacheri) do 100 cm (Potamotrygon motoro'').

Rozmnażanie edytuj

Płaszczki słodkowodne, jak większość płaszczek, są rybami jajożyworodnymi, u których następuje zapłodnienie wewnętrzne. Najczęściej rodzą się dwa do siedmiu młodych, rzadziej nawet do dwunastu.

Klasyfikacja edytuj

Podrodziny zaliczane do tej rodziny[6]:

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Potamotrygonidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. S. Garman. On the pelvis and external sexual organs of selachians, with especial references to the new genera Potamotrygon and Disceus (with descriptions). „Proceedings of the Boston Society of Natural History”. 19, s. 208, 1877. (ang.). 
  3. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 10 grudnia 2003 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy w ogrodach zoologicznych (Dz.U. z 2004 r. nr 4, poz. 26)
  4. P. i J.M. Zarzyńscy, Płaszczki słodkowodne, Wyd. AMBRA, 2006.
  5. Sylvain Adnet, Rodolfo Salas Gismondi i Pierre-Olivier Antoine. Comparisons of dental morphology in river stingrays (Chondrichthyes: Potamotrygonidae) with new fossils from the middle Eocene of Peruvian Amazonia rekindle debate on their evolution. „Naturwissenschaften”. 101 (1), s. 33–45, 2014. DOI: 10.1007/s00114-013-1127-1. (ang.). 
  6. Ron Fricke, William Neil Eschmeyer, Jon David Fong, SPECIES BY FAMILY/SUBFAMILY, [w:] Eschmeyer's Catalog of Fishes, California Academy of Sciences, 2 kwietnia 2024 [dostęp 2024-04-17] (ang.).

Bibliografia edytuj