Proszę o głos
Proszę o głos (ros. Прошу слова / Proszu słowa) – radziecki dramat filmowy z 1975 roku w reżyserii Gleba Panfiłowa.
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji |
1975 |
| Data premiery |
29 listopada 1976 |
| Kraj produkcji | |
| Język |
rosyjski |
| Czas trwania |
75 min (cz. I) |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Gleb Panfiłow |
| Główne role |
Inna Czurikowa |
| Muzyka |
Wadim Bergman |
| Zdjęcia |
Aleksandr Antipenko |
| Scenografia |
Marksen Gauchman-Swierdłow |
| Kostiumy |
Natalia Wasiljewa |
| Montaż |
Musia Amosowa |
| Produkcja |
Zespół Filmowy nr 2 |
| Wytwórnia |
Lenfilm |
| Dystrybucja |
Fabuła edytuj
Nastoletni Jura Uwarow ulega śmiertelnemu wypadkowi na skutek nieostrożnego obchodzenia się ze znalezionym pistoletem. Jego matka – mer miasta – w dniu pogrzebu, natychmiast po pochówku syna, powodowana poczuciem obowiązku, ku zdziwieniu współpracowników zjawia się w miejscu pracy. Okoliczność ta staje się dla autorów filmu przyczynkiem do ukazania za pomocą reminiscencji jej nietypowej osobowości jako urzędnika, matki i żony.
Obsada edytuj
- Inna Czurikowa – mer Uwarowa
- Nikołaj Gubienko – mąż Uwarowej
- Witalij Żabowski – Jura, syn Uwarowów
- Katja Wołkowa – Lena, córka Uwarowów
- Leonid Broniewoj – ustępujący mer
- Dmitrij Biessonow – Spartak Iwanowicz, z-ca Uwarowej
- Walentyna Kowel – Tatiana, sekretarka Uwarowej
- Wadim Miedwiediew – główny architekt miasta
- Leonid Bolszow – z-ca głównego architekta
- Nikołaj Siergiejew – stary bolszewik Stiepan
- Aleksandra Ochitina – żona Stiepana
- Władimir Kazarinow – stary bolszewik Grisza
- Konstantin Tiagunow – stary bolszewik Iwan
- Wasilij Szukszyn – lokalny dramaturg Fiodor
- Władimir Lachow – Daniłow
- Nikołaj Pienkow – Wołkow
i inni.
Produkcja edytuj
Proszę o głos był kolejnym po Trzeba przejść i przez ogień (1967) i Początku (1970) autorskim (scenariusz i reżyseria) filmem Gleba Panfiłowa, którego wątek odzwierciedlał fascynację twórcy "silnymi osobowościami niezwykłych kobiet"[1][2].
W Polsce premierę obraz miał w styczniu 1977 roku[3]. Chociaż wytykano mu pewne mankamenty (rozwlekłość niektórych scen lub brak w nich dramaturgii), zyskał przychylne recenzje. Uznano go za "poważny i dojrzały realizatorsko i myślowo". Chwalono aktorstwo Czurikowej, Gubienki oraz Szukszyna (dla którego Proszę o głos był jednym z ostatnich filmów tuż przed tragiczną śmiercią kilka miesięcy później), a także "naturalność scen rodzinnych"[4]. Waldemar Chołodowski pisał o nim na łamach Filmu jako o nowym, w porównaniu do poprzednich filmów, i udanym doświadczeniu[2].
W ZSRR obejrzało go 9 mln ludzi[5].
Zdjęcia kręcono w mieście Włodzimierz[6].
Muzyka edytuj
Autorem muzyki do filmu był Wadim Bibiergan. W jego ścieżce dźwiękowej można usłyszeć interpretacje Leonida Ustinowa oraz hity Bitelsów: Ob-La-Di, Ob-La-Da, From Me to You, She Loves You.
Nagrody edytuj
- 1976 – "Nagroda Jubileuszowa" na MFF w Karlowych Warach
- 1977 – "Dyplom Honorowy" na MFF w Barcelonie
Przypisy edytuj
- ↑ Tadeusz Lubelski (red.): Encyklopedia kina. Kraków: Biały Kruk, 2010, s. 738. ISBN 978-83-7553-100-8. (pol.).
- ↑ a b Waldemar Chołodowski. Z ekranów świata. Proszę o głos. „Film”. Nr 51-52(151-152), s. 29, 1975-12-21-28. Warszawa: RWS Prasa-Książka-Ruch.
- ↑ W kinach. Proszę o głos. „Film”. Nr 5(1469), s. 23, 1977-01-30. Warszawa: RWS Prasa-Książka-Ruch.
- ↑ Cezary Wiśniewski. Postać w rosyjskim krajobrazie. „Film”. Nr 12(1476), s. 7, 1977-03-20. Warszawa: RWS Prasa-Książka-Ruch.
- ↑ Proszu słowa. [w:] KinoPoisk [on-line]. [dostęp 2023-06-09]. (ros.).
- ↑ Siergiej Morkowin: Władimirskij dom s trieszczinoj prosławiłsia na wies' Sowietskij Sojuz. Komsomolskaja Prawda, 2018-03-17. [dostęp 2023-06-10]. (ros.).