Proturentomon minimum

Proturentomon minimum – gatunek pierwogonka z rzędu Acerentomata i rodziny Protentomidae.

Proturentomon minimum
Berlese, 1908
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

skrytoszczękie

Podgromada

pierwogonki

Rząd

Acerentomata

Rodzina

Protentomidae

Podrodzina

Protentominae

Rodzaj

Proturentomon

Gatunek

Proturentomon minimum

Synonimy
  • Acerentomon minimum Berlese, 1908
  • Paraentomon clevedonense Womersley, 1927

Taksonomia

edytuj

Gatunek ten opisany został w 1908 roku przez Antonia Berlese jako Acerentomon minimum[1][2].

Długość wyciągniętego ciała 900 μm (0,9 mm). Długość przedniej stopy mierzonej bez pazurka 46 μm. Narządy gębowe typu protentomoidalnego. Żuwaczki silniejsze niż u Acerentomidae, lecz ze spiczastym wierzchołkiem. Szczęki z dwiema smukłymi sensillae i pęczkiem końcowym. Labium z pęczkiem i 4 innymi szczecinkami. Kanał gruczołów szczękowych z "kielichem" ("calyx") jako pęcherzem. Pseudooczka z długim "drążkiem" ("lever"). Wszystkie 4 szczecinki linii pseudooczkowej umieszczone między pseudooczkami. Na przednich stopach obecne wszystkie sensillae z wyjątkiem t1, wszystkie dość szerokie i ścięte ku wierzchołkowi w wyraźne żeberko. Pazurek przednich odnóży z małym ząbkiem środkowym. Pazurki odnóży środkowych i tylnych łódkowate z tunikowatymi płatkami. Pierwsza i druga para odnóży odwłokowych z pęcherzykiem końcowym i 4 szczecinkami, a trzecia bez pęcherzyka i z 2 szczecinkami: długą przedwierzchołkową i krótką wierzchołkową. Łuska genitalna samic (squama genitalis) z dwoma nieco spiczastymi, gałkowatymi acrostyli[2].

Wzór chetotaksji odwłoka[2]
I II, III IV, V, VI VII VIII IX X XI telson
terga:                  
sterna:                  

Występowanie

edytuj

Gatunek ten wykazany został z wielu krajów Europy i Nowej Zelandii. W Europie znany z Grecji, Włoch, Luksemburga, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Wielkiej Brytanii, Polski, Rosji, Bośni, Czech i Słowacji[1]. Na Nowej Zelandii jest jedynym przedstawicielem rodzaju[1][2].

Przypisy

edytuj
  1. a b c Andrzej Szeptycki: Catalogue of the World Protura. Kraków: Wydawnictwa Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt Polskiej Akademii Nauk, 2007, s. 23-24.
  2. a b c d S. L. Tuxen. Protura (Insecta). „Fauna of New Zealand”. 9, 1985. Wellington, New Zealand: Science Information Publishing Centere, DSIR.