Przeciwuderzenie
Przeciwuderzenie (ang. counter strike[1]) – operacyjny (strategiczny) zwrot zaczepny wykonywany na włamującego się w głąb obrony przeciwnika[2]. Całokształt czynności organizacyjnych, suma uderzeń związków taktycznych drugiego rzutu operacyjnego na nacierającego przeciwnika w celu odtworzenia pierwotnego położenia[3][4]. Jest najwyższym przejawem aktywności w działaniach obronnych[5]. Zwrot zaczepny w ramach operacji obronnej, mający na celu zmianę położenia broniących się wojsk i osiągnięcie pierwotnego lub nowego celu operacji[4]. To natarcie na oddziały nieprzyjaciela wykonane przez wojska drugich rzutów, odwodów, albo przez wojska ściągnięte z odcinków nieatakowanych, w celu odzyskania utraconych pozycji[6]. W sprzyjających warunkach uderzające wojska mogą przejść do przeciwnatarcia[7][8].
Przeciwuderzenie jest elementem obrony operacyjnej lub strategicznej i nie wychodzi poza uprzednio funkcjonujący system obrony, a zadania wojsk nie sięgają poza przedni skraj obrony danego szczebla[9]. Wykonywane jest drugim rzutem lub odwodem broniącego się związku operacyjnego. Kolejna operacja zaczepna występuje jako rozwinięcie powodzenia dotychczasowych działań zaczepnych[9]. Operację zaczepną w formie przeciwuderzenia organizuje związek operacyjny znajdujący się uprzednio w drugim rzucie lub odwodzie strategicznym, a jego wykonanie może być realizowane w warunkach uzyskania przez przeciwnika zaskoczenia operacyjnego i w sytuacji na poziomie względnej równowagi[10]. Wyznaczony do przeciwuderzenia związek taktyczny realizuje przedsięwzięcia typowe dla natarcia w skali taktycznej[11][12].
Celami przeciwuderzenia mogą być: zamknięcie wyłomu i odtworzenie obrony w strefie taktycznej, rozbicie części sił zgrupowania uderzeniowego przeciwnika i odcięcie jego sił głównych od podchodzących odwodów lub całkowite rozbicie sił zgrupowania uderzeniowego przeciwnika w obszarze włamania, jak najszybsze okrążenie jego sił i rozbicie ich we współdziałaniu z sąsiadami[13].
W terminologii wojskowej II Rzeczypospolitej przeciwuderzenie (fr. contre - attaque immediate, niem. Gegenstoss) to ograniczone w czasie i przestrzeni natarcie zorganizowane w celu „wydarcia nieprzyjacielowi uzyskanego lokalnego powodzenia” lub odparcia jego szturmu. Do wykonania przeciwuderzenia wyznaczano przede wszystkim odwody batalionowe i kompanijne[14].
Przypisy edytuj
- ↑ Zdrodowski (red.) 2008 ↓, s. 108.
- ↑ Sabak 2014 ↓, s. 93.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 338.
- ↑ a b Zdrodowski (red.) 2008 ↓, s. 109.
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 58.
- ↑ Zgółkowa (red.) 2001 ↓, s. 161.
- ↑ Regulamin działań 1999 ↓, s. 276.
- ↑ Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 32.
- ↑ a b Koziej 2011 ↓, s. 177.
- ↑ Koziej 2011 ↓, s. 178.
- ↑ Ściborek (red.) 1995 ↓, s. 84.
- ↑ Regulamin działań WLąd. 2008 ↓, s. 55.
- ↑ Koziej 2011 ↓, s. 179–180.
- ↑ Laskowski (red.) 1937 ↓, s. 787.
Zobacz też edytuj
Bibliografia edytuj
- Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014, s. 32. ISBN 978-83-11-13382-2.
- Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 2011. ISBN 978-83-11-12122-5.
- Otton Laskowski (red.): Encyklopedia wojskowa. T. VI. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Wiedzy Wojskowej i Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, 1937.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.}
- Zbigniew Sabak: Strategia. Słownik terminów. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-330-8.
- Zbigniew Ściborek (red.): Działania taktyczne wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 1995. ISBN 978-83-7523-273-8.
- Bogdan Zdrodowski (red.): Słownik terminów z zakresu bezpieczeństwa narodowego. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2008.
- Halina Zgółkowa (red.): Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny. T. 33. Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, 2001. ISBN 83-88276-74-3.
- Sygn. DWLąd Wewn. 115/2008. Regulamin działań Wojsk Lądowych. Warszawa: Dowództwa Wojsk Lądowych, 2008.
- Regulamin działań wojsk lądowych. Warszawa: Dowództwo Wojsk Lądowych, DWLąd16/99.