Przekaźnik Buchholza
Przekaźnik Buchholza – przekaźnik gazowo-wydmuchowy wykorzystywany jako zabezpieczenie w transformatorach energetycznych[1], został wynaleziony przez niemieckiego inżyniera Maxa Buchholza w roku 1921[2].
Zabezpieczenie instaluje się na rurze łączącej kadź z konserwatorem oleju. Jego zadaniem jest ochrona transformatora przy zaistnieniu następujących sytuacji[3]:
- zwarcie wewnątrz kadzi,
- wydzielanie się gazów powstałych na skutek rozkładu termicznego izolacji stałej,
- obniżenie się poziomu oleju na skutek wycieku z kadzi.
Zabezpieczenie tego typu działa dwustopniowo. Stopień pierwszy jest związany z obniżeniem się poziomu oleju w kadzi (np. wyciek) lub zbieraniem się gazu pod górną pokrywą zabezpieczenia (rozkład izolacji). Pierwszy stopień zabezpieczenia nie powoduje wyłączenia transformatora, a jedynie uruchomienie sygnalizacji. Należy wtedy sprawdzić skład gazu obecnego w układzie, żeby upewnić się co do przyczyny zadziałania urządzenia. Jeśli jest to gaz palny należy bezwzględnie wyłączyć transformator[3].
Drugi stopień zabezpieczenia powodujący automatyczne wyłączenie transformatora związany jest z przepływem ponad wyznaczoną ilość oleju lub gazu do konserwatora. Przyczyną przepływu może być wystąpienie zwarcia w transformatorze, w którym wydzieli się moc ponad 30 kW. W ten sposób chroni się transformator przed uszkodzeniem[3].
Przekaźnik Buchholza według polskich przepisów należy stosować we wszystkich transformatorach o mocy powyżej 1 MVA[3].
Przypisy edytuj
- ↑ Władysław Latek: Maszyny elektryczne w pytaniach i odpowiedziach. Wyd. drugie uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1994. ISBN 83-204-1660-4. (pol.).
- ↑ Buchholz Relays. [dostęp 2013-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-13)].
- ↑ a b c d Inż. Ryszard Bluszcz:Zabezpieczenia typu Buchholz w transformatorach energetycznych - konieczność badań okresowych
Bibliografia edytuj
- Władysław Latek: Maszyny elektryczne w pytaniach i odpowiedziach. Wyd. drugie uaktualnione. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1994. ISBN 83-204-1660-4. (pol.).
