Pustelnia św. Zozyma i Smoleńskiej Ikony Matki Bożej
Pustelnia św. Zozyma i Smoleńskiej Ikony Matki Bożej – prawosławny męski klasztor w stanicy Arsaki, w jurysdykcji eparchii aleksandrowskiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.
 Widok ogólny przed rewolucją październikową | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość |
Arsaki |
| Kościół | |
| Rodzaj klasztoru | |
| Eparchia | |
| Ihumen |
Serafin (Siemiletow)[1] |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
męski |
| Liczba mnichów (2013) |
11 |
| Obiekty sakralne | |
| Sobór |
Smoleńskiej Ikony Matki Bożej |
| Cerkiew |
Wszystkich Świętych |
| Cerkiew |
św. Sergiusza z Radoneża |
| Założyciel klasztoru |
schimnich Zozym |
| Fundator | |
| Styl | |
| Materiał budowlany | |
| Data budowy |
koniec XIX w. |
| Data zamknięcia |
1923 |
| Data reaktywacji |
1992 |
Położenie na mapie obwodu włodzimierskiego  | |
Położenie na mapie Rosji  | |
| 56,358770°N 38,428560°E/56,358770 38,428560 | |
| Strona internetowa | |
Według tradycji założycielem klasztoru był schimnich Zozym, przybyły z ławry Troicko-Siergijewskiej. Po jego śmierci w połowie XVIII w. wspólnota monastyczna uległa rozproszeniu i mimo kilkukrotnych prób jej reaktywacji nie wznowiła działalności. Dopiero w 1848 Zubow, właściciel miejscowej fabryki, wzniósł nad grobem Zozyma kaplicę, zaś w 1867 na miejsce to przybyli mnisi z Ławry Troicko-Siergijewskiej, tworząc monaster filialny[2].
Okresem rozkwitu monasteru był koniec XIX w., gdy zarządzał nim ihumen German. Pod jego kierownictwem w klasztorze przebywało ok. 100 mnichów. W 1897 w kompleksie monasterskim wzniesiony został sobór Smoleńskiej Ikony Matki Bożej (jej patronką była szczególnie czczona w monasterze ikona), rozmieszczony nad grobem pustelnika Zozyma. Później powstały również nadbramna cerkiew Wszystkich Świętych oraz cerkiew św. Sergiusza z Radoneża[2].
W pierwszym miesiącu po rewolucji październikowej sobór monasterski został napadnięty i rozgrabiony. Ostateczna likwidacja klasztoru nastąpiła w 1923, po śmierci ihumena Germana. Teren zdewastowanego monasteru przekazano następnie na potrzeby jednostki wojskowej. Reaktywacja wspólnoty nastąpiła w 1992[2].