Wikipedia

Raffaele Storti

Raffaele Storti (ur. 19 grudnia 2000 r.[1][3] w Lizbonie[2][6]) – portugalski rugbysta występujący na pozycji skrzydłowego. Reprezentant kraju w odmianach piętnasto- i siedmioosobowej, uczestnik pucharu świata.

Raffaele Storti
Ilustracja
Storti w 2023
Pełne imię i nazwisko

Raffaele Costa Storti[1][2]

Data i miejsce urodzenia

19 grudnia 2000
Lizbona

Wzrost

184 cm[3]

Masa ciała

89 kg[3]

Rugby union
Pozycja

skrzydłowy

Kariera juniorska
Lata Zespół
2009–2018 AEIS Técnico
Kariera seniorska[a]
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
2018–2020 AEIS Técnico
2020 Peñarol 1 (0)
2020–2021 AEIS Técnico
2021– Stade Français 0 (0)
2022–2024 → Béziers (wyp.)[4][5] 13 (55)
Reprezentacja narodowa[b]
rugby union
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
 Portugalia U-16
2017–2018  Portugalia U-18
2018–2019  Portugalia U-20
2019–  Portugalia[6] 24 (80)
rugby 7
Lata Reprezentacja Turn. (Pkt.)
2018  Portugalia U-18
2019–  Portugalia
  1. ↑ Mecze i punkty w lidze akt. w dniu 8 października 2023 r.
  2. ↑ Mecze i punkty w reprez. akt. w dniu 13 października 2023 r.

Młodość edytuj

Jako dziecko Storti interesował się wieloma dyscyplinami sportu, m.in. pływaniem, gimnastyką, siatkówką, a w szczególności rugby i futsalem. Treningi rugby w klubie AEIS Técnico rozpoczął w wieku dziewięciu[2] albo dziesięciu lat[7] namówiony przez Jerónimo Portelę – kolegę ze szkoły Colégio do Sagrado Coração de Maria i późniejszego reprezentanta kraju, którego ojciec Miguel także występował w drużyną narodową na mistrzostwach świata[7][8][9].

Przez całą swoją karierę juniorską związany był z sekcją rugby klubu AEIS Técnico przy lizbońskiej uczelni Instituto Superior Técnico[10][11]. W sezonie 2017/2018 zespół CR Técnico w kategorii U-18 sięgnął zarówno po mistrzostwo Portugalii, jak i po krajowy puchar[12].

Kariera klubowa edytuj

W pierwszej drużynie CR Técnico zadebiutował wraz z Pedro Lucasem w maju 2018 roku w barażu o utrzymanie w Campeonato Nacional 1 – Técnico wygrało spotkanie z mistrzem drugiej ligi, CRAV 128:13, a Storti zdobył 9-krotnie przykładał piłkę w polu punktowym[13]. W sezonie 2018/2019 zdobył najwięcej przyłożeń w lidze oraz dotarł do finału pucharu Portugalii[14][15]. W mistrzostwach kraju występował do początków 2020 roku[16].

Krótko później wraz z Jerónimo Portelą dołączył do urugwajskiego Peñarolu przygotowującego się do pierwszego sezonu zawodowych rozgrywek Súper Liga Americana de Rugby. W barwach klubu z Montevideo rozegrał zaledwie jedno, przegrane spotkanie z chilijskim Selknam, nim rozgrywki odwołano ze względu na wybuch pandemii COVID-19. W tej sytuacji Portugalczycy powrócili do swoich rodzimych klubów[2][4][9][17][18].

Reprezentując AEIS Técnico Storti wywalczył mistrzostwo Portugalii w sezonie 2020/2021, kiedy jego drużyna pokonała w finale GD Direito, zdobywając pierwszy tytuł od 23 lat[9][19].

Pod koniec sierpnia 2021 r. podpisał trzyletni kontrakt młodzieżowy z klubem francuskiej ekstraklasy Stade Français[20]. W pierwszym roku występował w drużynie do lat 23 (Espoirs)[2]. Na sezon 2022/2023 został wypożyczony do Béziers w drugiej klasie rozgrywkowej. W 12 meczach zdobył tam 10 przyłożeń[4][21], mimo że już w marcu przedwcześnie zakończył sezon na skutek kontuzji. W chwili odniesienia urazu był liderem klasyfikacji zawodników z najwyższą liczbą przyłożeń w lidze[22]. W maju 2023 roku jego wypożyczenie przedłużono o kolejny rok[21].

Kariera reprezentacyjna edytuj

W reprezentacji Portugalii występował już począwszy od grup do lat 16[7]. We wrześniu 2017 roku z reprezentacją do lat 18 wystąpił w mistrzostwach Europy w rugby 7[23], gdzie po zwycięstwie na poziomie Plate Portugalczycy zajęli ogółem miejsce piąte[24].

Pod koniec 2017 roku Storti był także powoływany do kadry U-18 w odmianie piętnastoosobowej[25][26]. Z zespołem tym w marcu 2018 roku uczestniczył w Mistrzostwach Europy[27], gdzie dotarł do meczu o trzecie miejsce przegranego 0:17 z Hiszpanią[28]. Dwa miesiące później Storti raz jeszcze brał udział w Mistrzostwach Europy U-18 „siódemek”[27]. Tam jednak Lobinhos zajęli czwarte miejsce na poziomie Plate i ósme ogółem[29].

Pod koniec roku, jeszcze przed 18. urodzinami został powołany na zgrupowanie reprezentacji do lat 20[30]. Z zespołem tym w lipcu 2019 roku brał udział w turnieju World Rugby U-20 Trophy 2019, w którym zarówno Portugalia, jak i sam Storti okazali się być rewelacją rozgrywek. W trzech meczach grupowych gracz CR Técnico zdobył siedem przyłożeń[8], a w finale kolejne dwa, co jednak nie uchroniło jego drużyny przed porażką z Japonią 34:35[31]. Jeszcze wczesniej, bo w kwietniu znalazł się w składzie do pierwszej reprezentacji w rugby 7 na turniej Hong Kong Sevens[32], a już w listopadzie debiutował w seniorskiej reprezentacji „piętnastek” w pierwszym meczu nowego selekcjonera, Patrice’a Lagisqueta[33]. W rozgrywanym w São Paulo spotkaniu z Brazylią Storti zdobył też swoje premierowe przyłożenie[7]. Jego występy w 2019 roku dały mu tytuł odkrycia sezonu 2018/2019 wg portugalskiej federacji rugby[34] oraz nominację do nagrody dla najbardziej obiecującego sportowca (Jovem Promessa) wg Confederação do Desporto de Portugal[15].

Regularnie w pierwszej reprezentacji zaczął pojawiać się w 2021 roku. W rozgrywkach Rugby Europe Championship punktował w meczach z Rumunią[35], Hiszpanią[36] i Holandią. W tym ostatnim zdobył pięć przyłożeń, stając się pierwszym zawodnikiem w historii portugalskiej drużyny narodowej, który w jednym spotkaniu zdobył więcej niż trzy przyłożenia[37].

W 2022 roku brał udział w barażu międzykontynentalnym, ostatnim etapie kwalifikacji do Pucharu Świata w Rugby 2023. W spotkaniu z Hongkongiem Storti zdobył dwa z sześciu przyłożeń swojej drużyny[38], w decydującym meczu ze Stanami Zjednoczonymi dokładając jeszcze jedno. Portugalczycy zremisowali z USA po rzucie karnym w ostatniej akcji meczu skutecznie wykonanym przez Samuela Marquesa, czym zapewnili sobie awans do turnieju głównego[39].

W marcu 2023 roku grał w Rugby Europe Championship 2023 – w wygranym 27:10 półfinale z Hiszpanią doznał jednak poważnej kontuzji (uraz stawu i więzadeł), która wykluczyła go z dalszego udziału w turnieju[22].

Później tego samego roku, w sierpniu otrzymał powołanie na Puchar Świata[40], podczas którego zagrał we wszystkich czterech meczach grupowych (trzech z nich od pierwszej minuty)[6][41]. Zdobył w nich trzy przyłożenia – dwa w zremisowanym pojedynku z Gruzją[42] i jedno w wygranym meczu z Fidżi. Było to pierwsze w historii zwycięstwo Portugalii na turnieju rangi mistrzostw świta[43].

Życie osobiste edytuj

Jest synem Dantego Stortiego, Włocha pochodzącego z Urbino i Portugalki z Lizbony. Dante w młodości grywał na poziomie amatorskim w piłkę nożną[2][7][9]

Jednocześnie z karierą sportową Storti ukończył studia na Instituto Superior Técnico na kierunku „inżynieria i zarządzanie procesami przemysłowymi”, po czym podjął dalsze studia biznesowe[2][9][17].

Z Jerónimo Portelą, początkowo kolegą ze szkoły, a później z reprezentacji, pozostał przyjacielem także w dorosłym życiu. Storti został drużbą na ślubie Porteli[9].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Raffaele Costa Storti [online], Federação Portuguesa de Rugby [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-13] (port.).
  2. ↑ a b c d e f g Francisco Isaac, Who is Raffaele Storti? Ten things you need to know about Portugal wing [online], Rugby World, 5 czerwca 2023 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-06-12] (ang.).
  3. ↑ a b c Storti Raffaele [online], AS Béziers Hérault [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-13] (fr.).
  4. ↑ a b c Raffaele Costa Stori - Player statistics [online], itsrugby.co.uk [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-13] (ang. • fr.).
  5. ↑ Raffaele Costa Storti [online], Ligue Nationale de Rugby [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-13] (fr.).
  6. ↑ a b c Raffaele Storti (Portugal) [online], World Rugby, Puchar Świata w Rugby 2023 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-16] (ang.).
  7. ↑ a b c d e Gary Heatly, Storti enjoyed scoring five, but for him it is all about the team [online], Rugby Europe, 16 lipca 2021 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-02-03] (ang.).
  8. ↑ a b Special talent Storti eyeing "dream" promotion [online], World Rugby, 19 lipca 2019 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-06-02] (ang.).
  9. ↑ a b c d e f Miguel Morgado, Lobos Portela e Storti, uma amizade nascida na escola [online], A Bola, 27 września 2023 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-09-30] (port.).
  10. ↑ Técnico de garra [online], AEIS Técnico, 26 kwietnia 2016 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-06-10] (port.).
  11. ↑ Resumo jornada 22/23 Outubro [online], AEIS Técnico, 24 października 2016 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-19] (port.).
  12. ↑ Sub-18 Campeões nacionais vencem Taça de Portugal [online], AEIS Técnico, 5 czerwca 2018 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-19] (port.).
  13. ↑ Play-off CN1 [online], AEIS Técnico, 25 maja 2018 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-06-10] (port.).
  14. ↑ Belenenses conquista Taça de Portugal [online], Público, 26 czerwca 2019 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (port.).
  15. ↑ a b Raffaele Costa Storti - RUGBY, Confederação do Desporto de Portugal [zarchiwizowane 2021-01-23] (port.).
  16. ↑ Últimos minutos decisivos na derrota do Técnico [online], AEIS Técnico, 20 stycznia 2020 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-06-10] (port.).
  17. ↑ a b Nova experiência de râguebi profissional é objetivo dos portugueses Storti e Portela [online], Lusa, SAPO, 3 kwietnia 2020 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-01-07] (port.).
  18. ↑ Peñarol se prepara para participar de la Superliga Americana de Rugby [online], CA Peñarol, luty 2020 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2020-03-27] (hiszp.).
  19. ↑ Boletim Informativo Nº 40 – 2020/21 [online], Federação Portuguesa de Rugby, 4 czerwca 2021 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-27] (port.).
  20. ↑ Raffaele Costa Storti rejoint Paris en contrat Espoir [online], Stade Français, 31 sierpnia 2021 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-14] (fr.).
  21. ↑ a b Raffaele Storti – 1 saison de plus ! [online], AS Béziers Hérault, 17 maja 2023 [dostęp 2023-10-16] (fr.).
  22. ↑ a b Quentin Put, Pro D2 - Trois joueurs de Béziers dont le meilleur marqueur Storti doivent renoncer à leur fin de saison [online], Rugbyrama, 13 marca 2023 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-07-21] (fr.).
  23. ↑ Relatório de actividades e contas 2017 [online], Federação Portuguesa de Rugby, 2018, s. 28 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-08-11] (port.).
  24. ↑ 2017 Men's Sevens - U18 Championship, Rugby Europe [zarchiwizowane 2017-09-13] (ang.).
  25. ↑ Convocatória n.º1 Seleção Regional Sul Sub-18 [online], Federação Portuguesa de Rugby, październik 2017 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-20] (port.).
  26. ↑ Convocatória n.º 3 Seleção Nacional Sub-18 [online], Federação Portuguesa de Rugby, grudzień 2017 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-20] (port.).
  27. ↑ a b Relatório de actividades e contas 2018 [online], Federação Portuguesa de Rugby, 2019, s. 21–25 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-23] (port.).
  28. ↑ 2018 - Men 7s - U18 Championship, Rugby Europe [zarchiwizowane 2018-09-06] (ang.).
  29. ↑ 2018 - U18 Men XV Championship, Rugby Europe [zarchiwizowane 2018-05-01] (ang.).
  30. ↑ Convocatória N.º 1 – Treino Regional Sul Sub-20 [online], Federação Portuguesa de Rugby, grudzień 2018 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-09-20] (port.).
  31. ↑ Japan crowned U20 Trophy champions [online], World Rugby, 22 lipca 2019 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-08-10] (ang.).
  32. ↑ Portugal 7s [online], World Rugby Sevens Series [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-14] (ang.).
  33. ↑ Portugal sends young squad to South America [online], americasrugbynews.com, 5 listopada 2019 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-02-22] (ang.).
  34. ↑ Frederico Sousa e António Cortes eleitos treinador e jogador de râguebi do ano [online], O Jogo, 5 października 2019 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-15] (port.).
  35. ↑ Portugal perde com a Roménia [online], Federação Portuguesa de Rugby, 14 marca 2021 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-04-11] (port.).
  36. ↑ Boletim Informativo Nº 31 [online], Federação Portuguesa de Rugby, 31 marca 2021 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-27] (port.).
  37. ↑ Excelente vitória de PORTUGAL [online], Federação Portuguesa de Rugby, 10 lipca 2021 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-14] (port.).
  38. ↑ It's advantage USA and Portugal in race for final place at France 2023 [online], World Rugby, 6 listopada 2022 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-05-10] (ang.).
  39. ↑ Samuel Marques kicks Portugal to Rugby World Cup 2023 [online], World Rugby, 18 listopada 2022 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-03-29] (ang.).
  40. ↑ Squad Anouncement [online], Federação Portuguesa de Rugby [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-08-30] (port.).
  41. ↑ Raffaele Costa Storti [online], all.rugby [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-03-30] (ang.).
  42. ↑ Portugal denied first Rugby World Cup win as missed kick hands Georgia draw [online], The Guardian (The Observer), 23 września 2023 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-07] (ang.).
  43. ↑ Gerard Meagher, Fiji squeeze into quarter-final against England despite defeat by Portugal [online], The Guardian, 8 października 2023 [dostęp 2023-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2023-10-13] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Raffaele_Storti&oldid=71572740”