Renald III (hrabia Burgundii)
Renald III (ur. ok. 1090, zm. w 1148) – hrabia Burgundii od 1127 z dynastii Anskarydów.
Portret Renalda z katedry w Besançon | |
hrabia Burgundii | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia |
ok. 1090 |
Data śmierci | |
Ojciec |
Stefan, hrabia Mâcon |
Matka |
Beatrycze z Louvain |
Żona |
Agata z Lotaryngii |
Dzieci |
Życiorys
edytujOjcem Renalda był Stefan, hrabia Mâcon, jeden z młodszych synów hrabiego Burgundii Wilhelma I Wielkiego[1], regent hrabstwa Burgundii w okresie I wyprawy krzyżowej, który uczestniczył w krucjacie z 1101 i poległ w 1102 w Ziemi Świętej[2]. Matką Renalda była Beatrycze, córka landgrafa Brabancji Henryka III z Louvain[1].
Po bezpotomnej śmierci w 1127 syna swojego kuzyna w linii męskiej, hrabiego Burgundii Wilhelma III, został hrabią Burgundii. Odmówił złożenia hołdu królowi Niemiec (i zarazem królowi Burgundii) Lotarowi z Supplinnburga, wobec czego ten postanowił przyznać hrabstwo Burgundii księciu Zähringen Konradowi I (który był bratem matki zmarłego Wilhelma III[3]). Wybuchła długotrwała wojna. Renald zdołał utrzymać władzę w hrabstwie[2][3], utracił jednak na rzecz rywala jego wschodnią część (położoną na terenie obecnej zachodniej Szwajcarii)[4][3]. Także następca Lotara, Konrad III Hohenstauf, opowiedział się po stronie Konrada[2][3].
Żoną Renalda była Agata, córka księcia Górnej Lotaryngii Szymona I. Mieli jedno dziecko, córkę Beatrycze I[1], która po śmierci Renalda odziedziczyła hrabstwo Burgundii[2], a w 1156 została żoną cesarza Fryderyka I Barbarossy[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Reinald III. Graf v.Burgund. [w:] WW-Person [on-line]. [dostęp 2017-10-14].
- ↑ a b c d Philippe Le Bas: France, dictionnaire encyclopédique. T. VIII. Paris: Firmin Didot Freres, Éditeurs, 1842, s. 457–458. [dostęp 2017-10-14].
- ↑ a b c d Georg von Wyß: Konrad. W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 16. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1882, s. 634–638.
- ↑ Gerd Tellenbach: Konrad. W: Neue Deutsche Biographie. T. 12. Berlin: Duncker & Humblot, 1980, s. 533–534.