Richard Brodie
Richard Brodie – amerykański informatyk, twórca programu Microsoft Word.
| Zawód, zajęcie |
informatyk, programista |
|---|
Życiorys edytuj
Do 1981 studiował na Uniwersytecie Harvarda. Przerwał studia, a później zatrudnił się w Oddziale Oprogramowania Microsoftu. Do firmy został zwerbowany przez Charlesa Simonyi, który w 1982 roku zlecił mu napisanie pierwszej wersji programu Microsoft Word[1]. Został zastępcą Billa Gatesa do spraw technicznych, a później koordynatorem ds. oprogramowania. W 1986 opuścił firmę, by zająć się sędziowaniem meczów baseballowych, prowadzeniem gazety, pisaniem artykułów dotyczących informatyki i grą w blackjacka. Zamieszkał w Seattle, został prezesem spółki Brodie Technology Group, która zajmuje się projektowaniem oprogramowania na zamówienie[2].
Koncepcja memetyki w ujęciu Brodiego edytuj
Brodie jest autorem książek Getting Past OK oraz popularyzującej memetykę Wirus umysłu. Tytuł drugiej książki jest nawiązaniem do wcześniejszego tekstu Richarda Dawkinsa Wirusy Umysłu. W swojej koncepcji mem traktuje nie jako jednostkę analogiczną do genu, ale do wirusa. Memy konkurują ze sobą o dostęp do umysłów jednostek, dzięki czemu mogą się replikować. Przyswajanie memu możliwe jest ze względu na to, że zwracają one na siebie uwagę[3]. Wyróżnia trzy rodzaje memów:
- memy-kategorie, które pozwalają opisywać rzeczywistość, są ramami poznawczymi
- memy-skojarzenia wiążące pewne obiekty (reklamowane produkty) z uczuciami
- memy-strategie będące sposobami zachowania, które dla nosiciela memu mają przynieść odpowiedni skutek[4].
Poza omówieniem rodzajów memów przedstawia też mechanizmy epidemiologiczne, sposoby zarażania się nimi. Pierwszym mechanizmem jest kwestia ekspozycji na odbiór memu przez umysł, co powoduje, że mem się w nim zagnieżdża. Drugi mechanizm to aplikowanie memów-skojarzeń, dzięki czemu pewne uczucia mogą wyzwalać memy z nimi kojarzone, trzecim natomiast jest warunkowanie, gdzie np. dzięki nagrodom jednostka rozpoznaje właściwe zachowania[5]. Memy, które mają największe szanse na przetrwanie i replikowanie określa mianem „dobrych”. Według niego najlepszymi memami są te, które miały duże znaczenie w ewolucji człowieka, pozwalając na odnoszenie sukcesu reprodukcyjnego. Zaliczył do nich memy odnoszące się do podstawowych emocji i uczuć: gniewu, strachu, uczucia głodu, pożądania, troski, chęci przypodobania się[6].
Będąc pod wpływem Dawkinsa, postuluje przeprogramowywanie umysłów zainfekowanych toksycznymi memami. Inaczej jednak niż Dawkins nie atakuje instytucjonalnych religii, poprzestając na dostrzeganiu zagrożenia w sektach[7].
Przypisy edytuj
- ↑ Brodie 1997 ↓, s. 21.
- ↑ Brodie 1997 ↓, s. 216.
- ↑ Remisiewicz 2017 ↓, s. 64.
- ↑ Remisiewicz 2017 ↓, s. 65.
- ↑ Remisiewicz 2017 ↓, s. 67.
- ↑ Remisiewicz 2017 ↓, s. 67-68.
- ↑ Biedrzycki 1998 ↓, s. 115-116.
Bibliografia edytuj
- Richard Brodie: Wirus umysłu. Łódź: TeTa Publishing, 1997. ISBN 1-896167-03-9.
- Łukasz Remisiewicz. Mechanizmy dystrybucji idei w społeczeństwie – porównanie koncepcji Dana Sperbera, Richarda Brodiego oraz Randalla Collinsa. „Teksty z Ulicy. Zeszyt memetyczny”. 18, 2017. ISSN 2081-397X.
- Mariusz Biedrzycki: Genetyka kultury. Warszawa: Prószyński i s-ka, 1998. ISBN 83-7180-347-8.