Roslagsbanan
Roslagsbanan – wąskotorowa kolej aglomeracyjna w Sztokholmie. Składa się z trzech linii a jej długość wynosi 65 kilometrów. Jest jedną z pierwszych zelektryfikowanych kolei publicznych w Europie. Dziennie przewozi ok. 42 tys. pasażerów.
| kolej aglomeracyjna | |
| |
 Roslagsbanan pod Sztokholmem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Operator | |
| Liczba linii |
3 |
| Lata funkcjonowania |
od 1885 |
| Dzienna liczba pasażerów |
42 000 |
| Infrastruktura | |
| Długość sieci |
65 km[1] |
| Rozstaw szyn |
891 mm |
| Napięcie zasilania |
1500 V DC |
| Liczba stacji |
39 |
Przebieg edytuj
Początkową stacją jest Sztokholm Wschodni (Stockholms östra station). Linia biegnie na północ i dzieli się na trzy linie, które docierają do Näsbypark, Österskär i Kårsta:
| Linia | Odcinek | Długość | Stacje |
|---|---|---|---|
| 27 | Stockholms östra station – Kårsta | 41.5 km | 23 |
| 28 | Stockholms östra station – Österskär | 29.5 km | 20 |
| 29 | Stockholms östra station – Näsbypark | 11.5 km | 12 |
| Razem | 65 km | 39 | |
Kolej edytuj
Linię obsługuje od roku 2002 przedsiębiorstwo Roslagståg AB. Kolej zatrudnia ok. 280 osób: dyżurnych ruchu, motorniczych i konduktorów. Kolej pokonuje 2,5 mln pociągokilometrów rocznie. Liczba pasażerów wynosi ok. 10 mln rocznie, czyli ok. 42 tys. dziennie[2]. Najbardziej uczęszczaną stacją jest dworzec Sztokholm Wschodni, z którego korzysta ok. 10 000 osób dziennie[3].
Historia edytuj
Roslagsbanan jest jedną z najstarszych publicznych kolei elektrycznych w Europie. Pierwszy odcinek kolei został oddany do użytku w roku 1876 jako kolej Uppsala – Lenna. W roku 1885 otworzono główną linię ze Sztokholmu do Rimbo, a w 1892 zelektryfikowano odcinek Sztokholm – Djursholm. W latach 20. XX wieku kolej pokrywała dużą część Roslagen, skąd pochodzi jej nazwa. W 1969 kolej została przejęta od dotychczasowego przewoźnika Statens Järnvägar (szwedzkich kolei państwowych) przez transport miejski Sztokholmu. Część linii zlikwidowano, część przerobiono na kolej normalnotorową. W latach 70. kolej, która była niedoinwestowana i w złym stanie technicznym, stała się obiektem przetargów i gier politycznych i groziła jej likwidacja[4]. W 1980 odbyło się referendum, w którym dużą przewagę zdobyli zwolennicy utrzymania linii. Kolej zmodernizowano i kupiono nowy tabor.
Przypisy edytuj
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).
- ↑ Detta är Roslagståg AB. [dostęp 2011-12-07]. (szw.).