Rosyjski cmentarz wojskowy w Mourmelon-le-Grand

Rosyjski cmentarz wojskowy w Mourmelon-le-Grand (fr. Cimetière militaire russe de Saint-Hilaire-le-Grand) – cmentarz 915 oficerów i żołnierzy Rosyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego we Francji poległych i zmarłych z ran w latach 1916–1918. Na jego terenie znajduje się cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego oraz skit Wszystkich Świętych Ziemi Ruskiej, podlegający Zachodnioeuropejskiemu Egzarchatowi Parafii Rosyjskich[1].

Rosyjski cmentarz wojskowy w Mourmelon-le-Grand
Cimetière militaire russe de Saint-Hilaire-le-Grand
Ilustracja
Państwo

 Francja

Miejscowość

Mourmelon-le-Grand

Typ cmentarza

wojenny

Stan cmentarza

nieczynny

Powierzchnia cmentarza

0,3 ha

Liczba pochówków

915

Liczba grobów

460

Data otwarcia

1916

Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Rosyjski cmentarz wojskowy w Mourmelon-le-Grand”
49,158437°N 4,399487°E/49,158437 4,399487

Cmentarz

edytuj

Na cmentarzu pochowanych zostało 915 żołnierzy i oficerów Rosyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego we Francji walczących w I wojnie światowej w Szampanii[2].

W latach 1936–1937 ze środków zebranych przez emigrantów rosyjskich we Francji, z inicjatywy związku oficerów korpusu, wzniesiona została cerkiew-pomnik. Jej projekt, nawiązujący do architektury prawosławnych świątyń Pskowa i Nowogrodu, opracował Aleksiej Benois. Sumą 12 tys. franków budowę obiektu wsparł kompozytor Siergiej Rachmaninow. Gotową świątynię poświęcił 13 maja 1937 metropolita zachodnioeuropejski Eulogiusz[3].

Aleksiej Benois jest również autorem fresków na ścianach cerkwi, stylistycznie nawiązujących do rosyjskiej XV-wiecznej sztuki sakralnej, a jego żona Margarita pracowała przy wyszywaniu chorągwi procesyjnych dla świątyni. Ikony dla ikonostasu napisali P. Fiodorow i J. Lwowa[3].

Życie monastyczne w sąsiedztwie cmentarza w Mourmelon-le-Grand zainicjował mnich Aleksy (Kiriejewski) z Athosu w 1932. Zakupił on w sąsiedztwie nekropolii dwuhektarową działkę, na której wzniósł dwa baraki. W jednym urządzona została cerkiew, w drugim mieli zatrzymywać się pielgrzymi. W zamyśle twórcy skitu miał on stanowić miejsce modlitwy za dusze poległych żołnierzy, jak również za wszystkich zmarłych na emigracji. W 1986 cerkiew-barak zastąpiono drewnianą świątynią[3].

Przypisy

edytuj