Wikipedia

Rudolf Brachaczek

oficer Wojska Polskiego

Rudolf Brachaczek (ur. 1 kwietnia 1895 w Starym Mieście k. Cieszyna, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Rudolf Brachaczek
kapitan rezerwy piechoty kapitan rezerwy piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1895
Stare Miasto k. Cieszyna

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

100 pułk piechoty,
56 pułk piechoty,
10 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-czechosłowacka,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Wojskowy Karola Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Józefa i Joanny z d. Szpandel. Powołany do armii austriackiej, ukończył szkołę oficerską, przydzielony do 100 pułku piechoty jako dowódca plutonu. 1 czerwca 1916 awansował do stopnia chorążego i został przeniesiony do 56 pułku piechoty. Ranny w nogę. Po wyleczeniu ran został dowódcą oddziału szturmowego. Ponownie ranny w 1918 do końca wojny przebywał w szpitalu. Po ukończeniu kursu dowódców kompanii awansował (marzec 1917) do stopnia porucznika[1].

Od grudnia 1918 w Wojsku Polskim, przydzielony do 10 pułku piechoty. Walczył w konflikcie polsko-czeskim i polsko-ukraińskim. Uczestnik wojny 1918–1921 jako dowódca 4 kompanii w I batalionie 10 pułku piechoty. W listopadzie 1919 był w składzie polskiej komisji plebiscytowej na Górnym Śląsku[2]. Członek POW na Śląsku Cieszyńskim. W 1920 mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, w 1921 przeniesiony do rezerwy i przydzielony do 73 pułku piechoty[3]. W 1934 pozostawał w rezerwie w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 627 lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty[4]. Podlegał Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Katowicach, pozostawał w kadrze oficerów rezerwy 73 pp[5].

W okresie międzywojennym ukończył Akademię Handlową w Krakowie (1922). W latach 1923–1927 kierował oddziałem Banku Małopolskiego w Bielsku-Białej, następnie wydziałem Banku Gospodarstwa Krajowego w Katowicach[6]. Działacz niepodległościowy. Członek I. kategorii Związku Powstańców Śląskich[7]. W 1938 sekretarzem Komitetu Walki o Śląsk za Olzą[8] .

W kampanii wrześniowej 17 września 1939 w okolicy Darachowa wzięty do niewoli radzieckiej. 19 września był w punkcie przejściowym dla jeńców wojennych w Kamieńcu Podolskim, skąd został wysłany 20 września do putywulskiego obozu jenieckiego (przybył 24 września). 1 listopada wysłany do obozu w Kozielsku, dokąd dotarł po dwóch dniach podróży. Z obozu wysłał 10 października 1939 list do rodziny. Między 13 a 15 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 029/1 z 04.1940 poz. 20 z 13.04.1940. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Figuruje na liście AM-168-108 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0108[9]. W czasie ekshumacji przy zwłokach znaleziono: świadectwo szczepienia z Kozielska, kopertę listową wysłaną w lipcu 1939 z Warszawy na adres do Karwiny-Sowińca, zaświadczenie służby w POW na Śląsku Cieszyńskim, kartę pocztową od Marii Brachaczek, 5 fotografii, 10 znaczków pocztowych, medalik aluminiowy z wizerunkiem Matki Boskiej Niepokalanej i literą „M” na rewersie. W Archiwum Robla, w pakiecie 03758-01, znajduje się karta pocztowa znaleziona przy szczątkach Zygmunta Stanisława Fabrowskiego, na której jest wspomniany Brachaczek[2][9]. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie[9]. Jest pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.

Życie prywatne edytuj

Mieszkał w Katowicach. Był żonaty, miał córkę Halinę i syna Zdzisława.

Ordery i odznaczenia edytuj

Upamiętnienie edytuj

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie do stopnia majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Na pomniku w Czeskim Cieszynie, Nábřeží Svobody, u Ohře[13] .

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Materiały do epitafiów katyńskich. Pro Memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny”, Tom 4, Rok XXXIX, 1994, s. 300.
  2. ↑ a b Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2017-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-24)].
  3. ↑ Rocznik Oficerski MSWojsk., 1923, s. 335.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, 1934, s. 11.
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, 1934, s. 544.
  6. ↑ BETA Księgi Cmentarne [online], ksiegicmentarne.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2017-07-26].
  7. ↑ Nowi członkowie kategorii I i II. „Wiadomości Związkowe Związku Powstańców Śląskich”. Rok II (Nr 2), s. 17, 1 marca 1938 r. Katowice: Zarząd Główny Związku Powstańców Śląskich. [dostęp 2023-04-18]. 
  8. ↑ Na podstawie karty pocztowej Komitetu.
  9. ↑ a b c УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва 2015, s. 184.
  10. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. ↑ M.P. z 1924 r. nr 209, poz. 640 „w uznaniu zasług, położonych dla przyłączenia Śląska do Polski”.
  12. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918, Wiedeń 1918, s. 640.
  13. ↑ Český Těšín | Spolek pro vojenská pietní místa [online], www.vets.cz [dostęp 2020-07-09].

Bibliografia edytuj

  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Materiały do epitafiów katyńskich. Pro Memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny”, Tom 4, Rok XXXIX, 1994.
  • Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.

Linki edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rudolf_Brachaczek&oldid=70690132”