SMS Magnetaustro-węgierska kanonierka torpedowa z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej. Jeden z okrętów zakupionych podczas poszukiwań typu okrętu najlepiej dostosowanego do potrzeb Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine.

SMS Magnet
Ilustracja
SMS "Magnet" od strony rufy
Historia
Stocznia

Schichau-Werke, Elbląg

Wodowanie

21 marca 1896

 K.u.K. Kriegsmarine
Wejście do służby

5 lipca 1896[1]

Wycofanie ze służby

1918

Los okrętu

złomowany

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

485,04 t konstrukcyjna
544 t pełna[2].

Długość

71 m[2]

Szerokość

8,2 m

Zanurzenie

2,4 m[2] (3,3 m wg Conway's)

Napęd
maszyna parowa o mocy 5645 KM
Prędkość

25,7 węzły

Uzbrojenie
do 1916:
6 x armata okrętowa 47 mm
2 x wyrzutnia torpedowa kal. 450 mm
od 1916:
2 x armata okrętowa 70 mm L/45
4 x armata okrętowa 47 mm
3 x wyrzutnia torpedowa kal. 450 mm
Załoga

80

Podczas prób 5-godzinnych osiągnął prędkość 25,72 węzła, przewyższającą projektową (24 węzły)[2]. Był ostatnią zbudowaną austro-węgierską kanonierką torpedową, i stanowił ogniwo przejściowe do niszczycieli projektu Schichaua.

W dniu 20 grudnia 1914 brał udział w zatopieniu w Poli francuskiego okrętu podwodnego „Curie[3]. 2 sierpnia 1916 roku był storpedowany przez włoski okręt podwodny „Salpa”. Po remoncie i modernizacji uzbrojenia został ponownie wcielony do służby.

„Magnet” przetrwał I wojnę światową. W 1920 roku został przekazany do Włoch i tam złomowany.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. http://www.kuk-kriegsmarine.at/magnet.htm
  2. a b c d Erwin Sieche: Torpedoschiffe und Zerstörer der K. u. K. Marine. Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas-Verlag, 1996, seria: Marine-Arsenal: Band 34. ISBN 3-7909-0546-1. s.16
  3. Tadeusz Klimczyk. Jak Curie stał się U-14. „Morze, Statki i Okręty”. 7-8/2008. s. 73.

Bibliografia

edytuj
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway's All The World's Fighting Ships 1880-1905. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5.

Zobacz też

edytuj