Sami Vrioni
Sami Vrioni, także Sami bej Vrioni (ur. 1868 w Beracie, zm. 1947 tamże) – albański polityk i działacz niepodległościowy.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1868 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1947 |
| Minister robót publicznych Albanii | |
| Okres |
od 25 grudnia 1918 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister rolnictwa Albanii | |
| Okres |
od 25 grudnia 1918 |
.svg)
| |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny właścicieli ziemskich (çiftligarów) z południa Albanii, był synem Omera Paszy i Senije z d. Ikbal. Ukończył szkołę dla urzędników osmańskich Mekteb-i Mülkiye w Stambule i rozpoczął pracę w administracji osmańskiej[1]. W wyborach do parlamentu osmańskiego w 1912 uzyskał mandat deputowanego z okręgu Berat.
W listopadzie 1912 został wybrany delegatem Beratu na obrady zgromadzenia, które ogłosiło deklarację niepodległości. W tym czasie współpracował z Esadem Paszą Toptanim, z którym był spokrewniony. W 1914 znalazł się w składzie delegacji albańskiej do Neuwiedu, która ofiarowała koronę Albanii Wilhelmowi Wiedowi[1]. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję prefekta okręgu Berat[1].
W 1918 uczestniczył w Kongresie w Durrësie, który działał w imieniu Włoch i doprowadził do wyłonienia rządu, kierowanego przez Turhana Paszę. Vrioni objął w tym rządzie funkcję delegata d.s. Rolnictwa i Handlu (członkowie rządu nie posługiwali się tytułami ministrów). W 1919 objął funkcję delegata spraw wewnętrznych.
W latach 1922–1924 był wybierany deputowanym z okręgu Beratu do parlamentu albańskiego. W czasie kryzysu politycznego, do którego doszło w maju 1924 po śmierci Avni Rustemiego, Sami Vrioni należał do grupy deputowanych, którzy zbojkotowali obrady parlamentu uniemożliwiając jego dalsze funkcjonowanie[2]. W czerwcu Vrioni stanął na czele rządu tymczasowego, tworzonego we Wlorze, ale potem przekazał władzę w ręce Fana Noliego[2].
W latach 1942–1943 wchodził w skład rady powołanej przez okupacyjne władze włoskie (Këshilli të Eperm Fashist Kooperativ)[1]. W 1945 Vrioni został aresztowany przez władze komunistyczne. Zmarł w więzieniu, w wyniku odniesionych tortur.
Był dwukrotnie żonaty. Ze związku z Mahmude miał syna Omera (ur. 1930). Druga żona Pertefe była córką Esada Paszy Toptaniego.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Kastriot Dervishi: Kryeministrat dhe ministrat e shtetit shqiptar në 100 vjet. Anëtarët e Këshillit të Ministrave në vitet 1912-2012, jetëshkrimet e tyre dhe veprimtaria e ekzekutivit shqiptar. Tirana: Shtepia Botuese 55, 2012, s. 253.
- ↑ a b Robert Austin: Founding a Balkan State: Albania's Experiment with Democracy, 1920-1925. Toronto: University of Toronto Press, 2012. ISBN 978-1-4426-9974-8.
Bibliografia edytuj
- Kastriot Dervishi: Kryeministrat dhe ministrat e shtetit shqiptar në 100 vjet. Anëtarët e Këshillit të Ministrave në vitet 1912-2012, jetëshkrimet e tyre dhe veprimtaria e ekzekutivit shqiptar. Tirana: Shtepia Botuese 55, 2012, s. 253.
- Bardhosh Gaçe: Ata, që shpallen pavarësinë kombëtare. Tirana: 2002, s. 194–196. ISBN 99927-1-644-4. (alb.).