Samochód rozpoznania skażeń UAZ-469rs
Samochód rozpoznania skażeń UAZ-469rs – specjalistyczny pojazd wojsk chemicznych będący na wyposażeniu pododdziałów rozpoznania skażeń, wykorzystywany między innymi w Wojsku Polskim.
Charakterystyka pojazdu
edytujW drugiej połowie lat 70. XX w. specjaliści z Wojskowego Instytutu Chemii i Radiometrii zakończyli prace nad projektem dotyczącym dostosowania samochodu UAZ-469 do standardów rozpoznania chemicznego[1]. Projekt zakładał zastąpienie wyeksploatowanego już samochodu do rozpoznania skażeń GAZ-69rs samochodem nowej generacji[2].
Załoga samochodu do rozpoznania skażeń UAZ-469rs liczy 3 żołnierzy[3].
Wyposażenie UAZ-469rs gwarantuje[4]:
- pomiar mocy dawki promieniowania w terenie,
- kontrolę stopnia skażenia promieniotwórczego ludzi, uzbrojenia i sprzętu bojowego,
- wykrycie środków trujących w powietrzu, na powierzchni ziemi, uzbrojeniu, sprzęcie bojowym i innych obiektach,
- określanie parametrów wybuchów jądrowych,
- oznakowanie rejonów skażonych,
- pobieranie próbek skażonej ziemi, wody i innych materiałów,
- przekazywanie meldunków o wynikach rozpoznania,
- podawanie sygnałów alarmowych,
- prowadzenie obserwacji meteorologicznych.
Wyposażenie UAZ-469rs
edytujW skład wyposażenia specjalnego wchodzą[3]:
- przyrządy do rozpoznania skażeń oraz prowadzenia obserwacji wybuchów jądrowych i obserwacji meteorologicznych:
- automatyczny sygnalizator skażeń GSA-12,
- dwa rentgenoradiometry DP-75,
- rentgenometr sygnalizacyjny DPS-68M1,
- przyrząd rozpoznania chemicznego PPCh-54M,
- półautomatyczny przyrząd rozpoznania chemicznego PPChR,
- przyrząd do obserwacji wybuchów jądrowych POW-1,
- zestaw do pobierania próbek skażonych materiałów,
- komplet meteorologiczny Tretiakowa,
- radiostacja R-123 z układem zasilania,
- urządzenia do wystrzeliwania znaków ostrzegawczych,
- urządzenia do wystrzeliwania naboi sygnałowych NSCh-40M,
- indywidualne środki ochrony przed skażeniami,
- sprzęt i środki do likwidacji skażeń:
- indywidualny zestaw samochodowy IZS,
- pakiety do sporządzania roztworów,
- zabudowa specjalna:
- stojak;
- skrzynia pod siedzeniem,
- podstawy,
- uchwyty i gniazda,
- instalacja elektryczna.
W samochodzie przewozi się pironaboje do wystrzeliwania znaków ostrzegawczych, ręczne granaty dymne RGD-2 i naboje sygnałowe NSCh-40M.
Przypisy
edytuj- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 167.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 173.
- ↑ a b Nowak 2001 ↓, s. 174.
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 174 i 135–136.
Bibliografia
edytuj- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.