Seweryn Kulesza

Data i miejsce urodzenia	23 października 1900 ; Radom
Data śmierci	14 maja 1983
Dorobek medalowy
	Igrzyska olimpijskie

Seweryn Kulesza
	; Międzynarodowe Zawody Hippiczne na hipodromie w Łazienkach w Warszawie - zwycięzca w Konkursie Otwarcia rtm. Seweryn Kulesza na koniu Abd el Krim; czerwiec 1936
	major kawalerii
Pełne imię i nazwisko	Seweryn Roman Kulesza
Data i miejsce urodzenia	23 października 1900 ; Radom
Data i miejsce śmierci	14 maja 1983 ; Los Angeles
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska; wojna polsko-bolszewicka; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Seweryn Roman Kulesza (ur. 23 października 1900 w Radomiu, zm. 14 maja 1983 w Los Angeles) – major kawalerii Wojska Polskiego, srebrny medalista olimpijski w jeździectwie.

Życiorys edytuj

Syn Antoniego Franciszka (buchaltera w fabryce) i Marii z Grzywaczów. W 1919 ukończył Gimnazjum Męskie im. Mikołaja Reja w Warszawie. Warunki wojenne wymusiły dwuetapowe zdawanie matury: rozpoczął w warszawskim Gimnazjum im. M. Reja (25 lutego 1919) i zakończył przed Komisją Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w Warszawie (25 lutego 1920). Od 9 grudnia 1918 służył w Wojsku Polskim. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej w składzie 1 pułku Ułanów Krechowieckich. Odbył naukę w Szkole Podchorążych w Warszawie i przyfrontowej Szkole Jazdy w Brodach. Od 1921 służył w 10 pułku strzelców konnych. W 1929 ukończył kurs sportu konnego w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, gdzie był następnie instruktorem jazdy w latach 1931–1936. Od 1937 był dowódcą szwadronu zapasowego 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 26. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[1].

Był jednym z czołowych jeźdźców polskich w latach 30. XX wieku. Startował w Igrzyskach Olimpijskich w 1936 w Berlinie we Wszechstronnym Konkursie Konia Wierzchowego, gdzie indywidualnie zajął 21. miejsce, a drużynowo (wraz ze Zdzisławem Kaweckim i Henrykiem Leliwą-Roycewiczem) zdobył srebrny medal olimpijski. Dosiadał na Igrzyskach konia „Tośka”.

Kulesza był mistrzem Polski w WKKW w 1936 i 1937, a także w ujeżdżeniu w 1937. Był też wicemistrzem w 1936, a także brązowym medalistą, zarówno w ujeżdżeniu, jak i w WKKW w 1934.

Wziął udział w kampanii wrześniowej jako dowódca 1 szwadronu 7 pułku Ułanów Lubelskich, w stopniu majora. Wzięty do niewoli niemieckiej, przebywał w Oflagu VII A Murnau. Po wyzwoleniu trafił do 2 Korpusu gen. Andersa. Po zakończeniu działań wojennych pozostał na Zachodzie. Zajmował się szkoleniem jeźdźców (m.in. reprezentacji Irlandii i Belgii). Zmarł w 1983 w Los Angeles.

Awanse edytuj

1920 – podchorąży
1921 – podporucznik
1923 – porucznik
1933 – rotmistrz

Ordery i odznaczenia edytuj

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi na polu rozwoju sportu konnego w wojsku”^[2]
Krzyż Kawalerski szwedzkiego Orderu Miecza I Klasy – 1937^[3]

Przypisy edytuj

↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 534.
↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97.
↑ Sveriges statskalender 1940. Bihang, s. 61.

Bibliografia edytuj

Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

Linki zewnętrzne edytuj

Sylwetka w portalu PKOl. olimpijski.pl. [dostęp 2023-03-01]. (pol.).
Berlin 1936, czyli: o słynnym „polskim” olimpijskim konkursie WKKW

[CITEREFRybkaStepan2021534-1] Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 534.

[2] M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 97.

[3] Sveriges statskalender 1940. Bihang, s. 61.

[1]

[2]

[3]