Siemion Turowski
Siemion Abramowicz Turowski, ros. Семён Абрамович Туровский (ur. 1895 w Czernihowie, zm. 1 lipca 1937) – rosyjski rewolucjonista pochodzenia żydowskiego, radziecki wojskowy, komkor, ofiara wielkiej czystki w Armii Czerwonej.
 komkor
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
1 lipca 1937 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
Był synem zamożnego kupca[1]. W 1911 r. wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji (bolszewików)[2]. W 1914 r. został aresztowany za rozklejanie ulotek antywojennych. Został zesłany do Wiatki, a następnie wcielony do Armii Imperium Rosyjskiego, służył jako podoficer. Po rewolucji lutowej wstąpił do Czerwonej Gwardii w Kijowie[1]. Następnie znalazł się w formacji Czerwonych Kozaków[1]. Został zastępcą dowódcy 1 pułku Czerwonych Kozaków[1], był również przyjacielem jego dowódcy Witalija Primakowa[2]. Po utworzeniu brygady Czerwonych Kozaków, a następnie 8 dywizji kawalerii Czerwonych Kozaków, pełnił w tych jednostkach obowiązki szefa sztabu[1], a między 14 marca a 14 maja 1920 r. pełnił tymczasowo obowiązki dowódcy[3].
W latach 1924-1926 był komendantem Wyższej Szkoły Kawalerii w Leningradzie. Następnie od 1927 do 1928 dowodził 11 dywizją strzelecką. W latach 1928-1930 był szefem sztabu 1 korpusu kawalerii Czerwonych Kozaków. Od 1930 do 1932 r. dowodził 12 korpusem strzeleckim Nadwołżańskiego Okręgu Wojskowego[4].
W latach 1935-1936 w stopniu komkora był zastępcą dowódcy Charkowskiego Okręgu Wojskowego[4]. Jego pozycja i autorytet wśród radzieckich wojskowych wzrosły jeszcze po manewrach Armii Czerwonej w Kijowie w 1935 r., podczas których Turowski, dowodząc jedną z "walczących stron", pokonał swojego przełożonego, dowódcę Charkowskiego Okręgu Wojskowego Iwana Dubowoja[2]. Był członkiem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy[4].
2 września 1936 r. został aresztowany i oskarżony o udział w antyrządowym spisku trockistowskim – działalność kontrrewolucyjną, terroryzm, zdradę ojczyzny[5][6]. Swoimi zeznaniami, wymuszonymi podczas brutalnego śledztwa, obciążył go aresztowany wcześniej komkor Dmitrij Szmidt[7]. Podczas plenum Komitetu Centralnego WKP (b) na przełomie lutego i marca 1937 r. komisarz obrony Klimient Woroszyłow wymienił Turowskiego wśród zdemaskowanych "wrogów ludu" w Armii Czerwonej, obok kilku innych już aresztowanych oficerów[8]. Podczas śledztwa brutalnie traktowany Turowski przyznał się do formułowanych pod jego adresem oskarżeń[5]. Na procesie odwołał swoje przyznanie się do winy. Został skazany na śmierć i rozstrzelany 1 lipca 1937 r.[9] Pochowany w zbiorowym grobie na Cmentarzu Dońskim w Moskwie. W 1956 r. zrehabilitowany[6].
Odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Илья Полонский, Червонные казаки Примакова [online], Военное обозрение [dostęp 2020-12-22] (ros.).
- ↑ a b c P. Wieczorkiewicz, Łańcuch..., s. 57.
- ↑ Кавалерия гражданской войны. Командный состав кавалерийских соединений и объединений. rkka.ru. [dostęp 2020-12-04]. (ros.).
- ↑ a b c d Репрессии в Красной Армии [online], web.archive.org, 3 listopada 2012 [dostęp 2020-12-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-03].
- ↑ a b P. Wieczorkiewicz, Łańcuch..., s. 57-58.
- ↑ a b Списки жертв [online], lists.memo.ru [dostęp 2020-12-26].
- ↑ P. Wieczorkiewicz, Łańcuch..., s. 53 i 56.
- ↑ P. Wieczorkiewicz, Łańcuch..., s. 59.
- ↑ P. Wieczorkiewicz, Łańcuch..., s. 101.
Bibliografia edytuj
- P. Wieczorkiewicz: Łańcuch śmierci. Czystka w Armii Czerwonej 1937–1939. Warszawa: Zysk i S-ka, 2016. ISBN 978-83-7785-794-6.