Skała (obwód winnicki)

wieś na Ukrainie w rejonie oratowskim, obwodu winnickiego

Skała[1] (ukr. Скала[2]) – wieś na Ukrainie w rejonie oratowskim, obwodu winnickiego, nad rzeką Rośką.

Skała
Скала
Ilustracja
Dwór
Państwo

 Ukraina

Obwód

 winnicki

Rejon

oratowski

Powierzchnia

2,292 km²

Wysokość

207 m n.p.m.

Populacja 
• liczba ludności
• gęstość


699
304,97 os./km²

Nr kierunkowy

+380 4330

Kod pocztowy

22616

Tablice rejestracyjne

AB

Położenie na mapie obwodu winnickiego
Mapa konturowa obwodu winnickiego, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Skała”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Skała”
Ziemia49°18′15″N 29°24′01″E/49,304167 29,400278

Za Winnicą na prawym brzegu Bohu, w okolicy zwanej Skałą, ku wsi Sabarówce jest na błoniu nad brzegiem płaski kamień, a raczéj skała, a na niéj wyraźnie wykute kopyta końskie, racice krowie, sierp, motyka. Podanie mówi, że św. Jerzy dopędził wiedźmę, która wdowie krowę wydajała, zabił ją, ona rozlała mléko, opuściła sierp, ślady kopyt konia na wieczne czasy na skale pozostały. Aleksandrowi Grozie ten kamień podał treść do jego powieści Śmieciński.[3]

Zamek, dwór edytuj

  • zamek obronny zburzony w trakcie napadu Tatarów[4]
  • stary dwór wybudowany w obrębie zamku;
  • nowy, murowany piętrowy dwór[5] wybudowany w 1810 r.[6] przez Jakuba Zbyszewskiego[4].

Przypisy edytuj

  1. Skała, pow. taraszczański, wł. Zbyszewskich, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 641.
  2. Skała na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
  3. Eustachy Iwanowski, Rozmowy o polskiéj koronie, na str. 539
  4. a b Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 10: Województwo bracławskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1996, s. 357-358, ISBN 83-04-04314-9, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
  5. Antoni Urbański: ''Pro memoria: 4-ta serja rozgromionych dworów kresowych, (IV cz. książki Memento kresowe). Warszawa: 1929, s. 100.
  6. Urbański podaje 1910