Sonata wiolonczelowa (Rachmaninow)
Sonata wiolonczelowa op. 19 (często nazywana Sonatą na fortepian i wiolonczelę) - sonata w tonacji g-moll skomponowana na wiolonczelę i fortepian w 1901 (wydana została rok później) przez Siergieja Rachmaninowa. Jest to posiadająca cztery części typowa sonata romantyczna. Większość tematów jest wprowadzana przez wiolonczelę, podczas gdy fortepian upiększa i rozszerza je[1]. Utwór jest dedykowany Anatolijowi Brandukowowi, który był jego pierwszym wykonawcą[2] (premiera miała miejsce 2 grudnia 1901 w Moskwie - partię fortepianu wykonał kompozytor). Kompozycja określana jest jako jedna z najważniejszych sonat XX wieku[3]. Sonata została początkowo niezauważona z powodu olbrzymiego sukcesu II Koncertu fortepianowego c-moll op. 18 (autorstwa również Rachmaninowa).
Części edytuj
- I - Lento – Allegro moderato (g-moll)
- II - Allegro scherzando (c-moll)
- III - Andante (Es-dur)
- IV - Allegro mosso (G-dur)
Wykonanie utworu zajmuje około 30 minut[3].
Aranżacje edytuj
Arkadij Wołodos dokonał transkrypcji oraz nagrania części III na fortepian solo.
Rosyjski altowiolista Wadim Borysowski dokonał transkrypcji całej Sonaty g-moll na altówkę i fortepian.
Przypisy edytuj
- ↑ Max Harrison: Rachmaninoff: life, works, recordings. London: Continuum, 2006. ISBN 0-8264-9312-2.
- ↑ Geoffrey Norris: Rachmaninoff. New York : Schirmer Books : 1994., s. 11, 19, 33, 38, 40, 123, 124, 168, 177. ISBN 0-02-870685-4.
- ↑ a b Maurice Hinson, Wesley Roberts: The piano in chamber ensemble: an annotated guide. Bloomington: Indiana University Press, 2006, s. 196. ISBN 0-253-34696-7.