Sparky Anderson
Sparky Anderson, właściwie George Lee Anderson (ur. 22 lutego 1934, zm. 4 listopada 2010) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego, menadżer klubów MLB. Trzykrotnie wygrał World Series i dwukrotnie wybierany był najlepszym menadżerem w lidze. W 2000 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame.
| |||||||
![]() Sparky Anderson jako menadżer Detroit Tigers | |||||||
drugobazowy | |||||||
Pełne imię i nazwisko | George Lee Anderson | ||||||
Pseudonim | Captain Hook | ||||||
Data i miejsce urodzenia | 22 lutego 1934 Bridgewater | ||||||
Data i miejsce śmierci | 4 listopada 2010 Thousand Oaks | ||||||
Odbijał | prawą | ||||||
Rzucał | prawą | ||||||
Debiut | 10 kwietnia 1959 | ||||||
Ostatni występ | 27 września 1959 | ||||||
Kariera klubowa | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Kariera menedżerska | |||||||
| |||||||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() | |||||||
Rok wprowadzenia | 2000 | ||||||
Metoda elekcji | Veterans Committee |
Kariera zawodniczaEdytuj
Po ukończeniu szkoły średniej w 1953 otrzymał propozycję stypendium z University of Southern California, ale zdecydował się podpisać kontrakt z organizacją Brooklyn Dodgers. W latach 1953–1958 grał w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi w Montreal Royals z poziomu Triple-A[1]. W grudniu 1958 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Philadelphia Phillies[2].
W MLB zadebiutował 10 kwietnia 1959 w meczu przeciwko Cincinnati Redlegs zaliczając RBI single w drugiej połowie ósmej zmiany, podwyższając prowadzenie Phillies na 2–0[2][3]. W 1959 zagrał w 152 meczach, notując średnią 0,218[2]. Przed rozpoczęciem sezonu 1960 został oddany do Toronto Maple Leafs z International League, w którym występował do 1963[1].
Kariera menedżerskaEdytuj
Minor League BaseballEdytuj
W 1964 został menadżerem Toronto Maple Leafs, jednak po zakończeniu sezonu został zwolniony. W latach 1965–1967 prowadził zespoły farmerskie St. Louis Cardinals – Rock Hill Cardinals, St. Petersburg Cardinals i Modesto Reds. W 1968 był menadżerem Asheville Tourists, klubu farmerskiego Cincinnati Reds[1][4].
Major League BaseballEdytuj
Cincinnati RedsEdytuj
9 października 1969 w wieku 35 lat został menadżerem Cincinnati Reds, zastępując na tym stanowisku Dave'a Bristola[5]. Anderson był wówczas mało znanym szkoleniowcem, a artykuł w gazecie The Cincinnati Enquirer, opisujący jego zatrudnienie w klubie z MLB zatytułowano "Sparky Who?"[6]. Mimo to w pierwszym sezonie 1970, poprowadził Reds do 102 zwycięstw w sezonie zasadniczym i zwycięstwa w National League Championship Series, dwa lata później powtórzył osiągnięcie[1].
W sezonie 1975 Cincinnati Reds zanotowali najlepszy bilans w historii klubu (108–54) i w ALCS pokonali Pittsburgh Pirates. W World Series Reds zmierzyli się z Boston Red Sox wygrywając w siedmiu meczach[7]. Rok później obronili tytuł mistrzowski po pokonaniu New York Yankees w czterech spotkaniach[8]. W latach 1977 i 1978 Reds zajmowali drugie miejsce w NL West Division za Los Angeles Dodgers i w efekcie 28 listopada 1978 Anderson został zwolniony z funkcji menadżera zespołu[1][5].
Detroit TigersEdytuj
12 czerwca 1979 został menadżerem Detroit Tigers, po zwolnieniu Lesa Mossa[5]. W 1984 poprowadził zespół do pierwszego od 1968 roku mistrzostwa; w World Series Tigers pokonali San Diego Padres w pięciu meczach[9]. 15 kwietnia 1993 w meczu z Oakland Athletics odniósł 2000. zwycięstwo jako menadżer[5]. 2 października 1995 zrezygnował z tej funkcji[5]. W karierze menadżerskiej zanotował 2194 zwycięstwa co daje mu szóste miejsce w klasyfikacji wszech czasów[10].
Późniejszy okresEdytuj
W 2000 roku został wprowadzony do Baseball Hall of Fame[11]. W 2005 zastrzeżono numer 10, z którym występował jako menadżer Cincinnati Reds[12]. Zmarł 4 listopada 2010[13].
W 2011 zastrzeżono numer 11, który nosił będąc menadżerem Detroit Tigers[14].
Statystyki menadżerskieEdytuj
Sezon | Klub | Liga | Mecze | Zwycięstwa | Porażki | Proc. zw. i por. |
---|---|---|---|---|---|---|
1970–1978 | Cincinnati Reds | NL | 1450 | 863 | 586 | 0,596 |
1979–1995 | Detroit Tigers | AL | 2580 | 1331 | 1248 | 0,516 |
Łącznie w karierze | 4030 | 2194 | 1834 | 0,545 |
Nagrody i wyróżnieniaEdytuj
Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
3× zwycięzca w World Series | 1975, 1976, 1984 | [7][8][9] |
2× AL Manager of the Year | 1984, 1986 | [1] |
Baseball Hall of Fame | od 2000 | [11] |
# 10 zastrzeżony przez Reds | 2005 | [12] |
# 11 zastrzeżony przez Tigers | 2011 | [14] |
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f Sparky Anderson Biography (ang.). sabr.org. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b c Sparky Anderson Statistics and History (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ Cincinnati Redlegs at Philadelphia Phillies Box Score and Play by Play (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ Sparky Anderson Minor League Statistics & History (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b c d e Sparky Anderson from the Chronology (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ "Sparky Who?" and "Captain Hook": The Legacy of George Lee Anderson (ang.). bleacherreport.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b 1975 World Series (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b 1976 World Series (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b 1984 World Series (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ Managerial Register and Leaders (ang.). baseball-reference.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b Anderson, Sparky (ang.). baseballhall.org. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b Reds Retired Numbers (ang.). reds.mlb.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ Hall of Fame manager Sparky Anderson passes away at 76 (ang.). mlb.com. [dostęp 6 września 2014].
- ↑ a b Tigers' bats 'Spark' late in finale (ang.). mlb.com. [dostęp 6 września 2014].