Księga dróg i królestw

Księga dróg i królestw (arab. كتاب المسالك والممالك, Kitāb al-Masālik wa'l-Mamālik) – pochodząca z XI wieku kronika geograficzna spisana przez arabskiego historyka, geografa i kronikarza Abu Abdullaha al-Bakriego[1][2]. Została napisana około 1068 w Kordobie, w obecnej Hiszpanii. W roku 2015 została wpisana na listę UNESCO Pamięć Świata[3].

Tematyka i zawartość dzieła edytuj

Księga stanowiła rodzaj geograficznego przewodnika po świecie znanym ówczesnym arabskim kupcom[4]. Autor w swoim dziele zawarł opisy terenów w Afryce od Oceanu Atlantyckiego przez Saharę, do Afryki Środkowej. W kronice znajduje się wiele istotnych informacji o ludach europejskich wczesnego średniowiecza w tym m.in. o Słowianach, głównie zachodnich[5], do których należy m.in. relacja Ibrahima ibn Jakuba o państwie Mieszka I. Al-Bakri oprócz opisów geograficznych starał się również opisać ludność, kulturę oraz sytuację polityczną poszczególnych regionów.

Historia edytuj

Dzieło stało się znane w Europie dopiero w połowie XIX wieku dzięki tłumaczeniom literatury arabskiej dokonanych przez orientalistę Williama McGuckina de Slane'a(inne języki). Jeden z tomów Translation of anonymous's El Bekri, 1065 zawierał tłumaczenia Księgi dróg i królestw.

Przypisy edytuj

  1. T. Lewicki, Źródła arabskie do dziejów słowiańszczyzny, Wrocław 1969
  2. Zdzisław Pentek, Arabskie piśmiennictwo podróżnicze doby klasycznej. Krótki przegląd
  3. New inscriptions on the International Memory of the World Register (2014-2015). unesco.org. [dostęp 2015-10-11]. (ang.).
  4. Urszula Lewicka-Rajewska, Arabskie opisanie Słowian, Wrocław: PTL, 2004, ISBN 83-87266-11-6, OCLC 830565633.
  5. Księga dróg i królestw Al-Bakriego, Pomniki dziejowe Polski, seria 2, t. 1 1946

Bibliografia edytuj