MB-3 Tamoyo
MB-3 Tamoyo – brazylijski czołg podstawowy skonstruowany w latach 80. Nie produkowany seryjnie.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Bernardini S/A Industria e Comercio |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 osoby |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
Saab-Scania DSI-14 o mocy 368 kW przy 2100 obr./min (Tamoyo) |
| Poj. zb. paliwa |
700 dm³ |
| Długość |
8770 mm |
| Szerokość |
3220 mm |
| Wysokość |
2200 mm (do stropu wieży) |
| Prześwit |
500 mm |
| Masa |
bojowa: 30 000 kg |
| Moc jedn. |
12,3 (Tamoyo) |
| Nacisk jedn. |
0,072 MPa |
| Osiągi | |
| Prędkość |
67 km/h |
| Zasięg pojazdu |
550 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 1,3 m |
| Rowy (szer.) |
2,4 m |
| Ściany (wys.) |
0,71 m |
| Kąt podjazdu |
60 |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata czołgowa kalibru 90 mm (68 nab.) (Tamoyo) 1 x armata czołgowa L7A3 kalibru 105 mm (Tamoyo III) 1 x czkm M2 HB kalibru 12,7 mm | |
Historia edytuj
Na przełomie lat 70. i 80. na wyposażeniu armii brazylijskiej znajdowały się czołgi M41 Walker Bulldog i X1A. Produkująca te pojazdy firma Bernardini S/A rozpoczęła w drugiej połowie lat 70. prace nad nowym czołgiem. Miał on być modernizacją czołgu M41 i otrzymał oznaczenie X-30. Jego masa miała być zbliżona do 30 ton, a uzbrojeniem głównym miała być armata czołgowa kalibru 90 lub 105 mm. Prace nad tym projektem zakończono przed wybudowaniem prototypu.
W 1982 roku prace nad nowym czołgiem wznowiono. Miał on podobnie jak X-30 być głęboką modernizacją M41. W 1984 roku rozpoczęto próby prototypu. Przy konstrukcji MB-3 starano się wykorzystywać wyłącznie podzespoły produkowane w Brazylii, co spowodowało, że ustępował on powstałemu w tym samym czasie innemu brazylijskiemu czołgowi - EE-T1 Osório. W 1987 roku zaprezentowano nowy prototyp o nazwie Tamoyo III. Został on wyposażony w nowy układ napędowy i nową wieżę z armatą 105 mm.
Na podwoziu czołgu Tamoyo planowano budowę pojazdu ewakuacyjnego oraz samobieżnego działa przeciwlotniczego. Czołg Tamoyo nie był produkowany seryjnie.
Opis edytuj
Tamoyo jest czołgiem podstawowym. Załogę czołgu tworzy dowódca, działonowy, ładowniczy i mechanik-kierowca. Kierowca zajmuje miejsce w kadłubie, reszta załogi w wieży.
Kadłub i wieża czołgu są wykonany poprzez spawanie walcowanych płyt ze stali pancernej.
W przedniej części kadłuba znajduje się przedział kierowania, środkowej przedział bojowy z wieżą, a w tylnej przedział napędowy.
W przedziale kierowania stanowiska ma mechanik-kierowca. Jego stanowisko znajduje się po lewej stronie kadłuba. Miejsce w pojeździe zajmuje on przez otwierany przez uniesienie i obrót w lewo właz w górnej płycie pancernej. Obserwację terenu zapewniają peryskopy umieszczone przed włazem trzy peryskopy.
Dowódca obserwuje teren przy pomocy przyrządu obserwacyjnego oraz peryskopów zamocowanych w wieżyczce dowódcy. Działonowy dysponuje celownikiem teleskopowym. Do pomiaru odległości od celów używa on dalmierza laserowego. Celowanie ułatwia prosty system kierowania ogniem.
W wieży znajduje się zasadnicze uzbrojenie wozu: 90 mm armata czołgowa. Lufa armaty wyposażona jest w przedmuchiwacz usuwający gazy prochowe po wystrzale. Obok armaty umieszczony jest czołgowy karabin maszynowy M2 HB kalibru 12,7 mm NATO. Prototyp wersji Tamoyo III był uzbrojony w armatę kalibru 105 mm typu L7A3.
Napęd Tamoyo stanowi czterosuwowy wysokoprężny, chłodzony powietrzem silnik Saab-Scania DSI-14 o mocy 368 kW przy 2100 obr./min. Napęd od silnika do kół napędowych jest przenoszony przez hydromechaniczny układ napędowy CD-850-3 i posiada mała liczbę biegów, dwa do przodu i wsteczny. W wersji Tamoyo III zastosowano silnik Detroit Diesel 8V-92TA o mocy 541 kW przy 23000 obr./min i układ przeniesienia mocy CD-850-3. Proponowano także zastosowanie hydromechanicznego układu przeniesienia mocy HMPT-500 (stosowany w bwp M2 Bradley).
MB-3 posiada zawieszenie niezależne na wałkach skrętnych. Każde z 12 kół jezdnych jest połączone za pomocą wahacza z wałkiem skrętnym. Napęd z silnika jest przekazywany na znajdujące się w tylnej części pojazdu koła napędowe. Z przodu pojazdu znajdują się koła napinające. Koła jezdne są kołami podwójnymi, z zewnętrznymi bandażami gumowymi. Wahacze pierwszej, drugiej i ostatniej pary kół współpracują z hydraulicznymi amortyzatorami. Z każdej strony znajdują się także 3 rolki podtrzymujące gąsienice.
Bibliografia edytuj
- Użycki B., Begier T., Sobala S.: Współczesne gasienicowe wozy bojowe. Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1996. ISBN 83-86776-09-9.
