Nanyuan Huiyong (chiń. 南院慧顒, pinyin Nányuàn Huìyóng; kor. 남원혜옹 Namwŏn Hyeong; jap. Nan’in Egyō; wiet. Nam Viện Huệ Ngung; ur. 860, zm. 950[1]) – chiński mistrz chan szkoły linji. Znany także jako Baoying Huiyong (寶應慧顒).

Nanyuan Huiyong
南院慧顒
Ilustracja
Mistrz chan Nanyuan Huiyong
Data i miejsce urodzenia

860
Hebei

Data śmierci

950

Szkoła

linji

Linia przekazu
Dharmy zen

klasztor Baoying (?)

Nauczyciel

Xinghua Cunjiang

Następca

Fengxue Yanzhao

Zakon

chan

Życiorys edytuj

Nanyuan pochodził z dawnego Hebei. Chociaż teksty o Nanyuanie znajdują się w zarówno w Chuandeng lu i Guangdeng lu, to o jego życiu wiadomo bardzo mało.

Był głównym uczniem mistrza Linjiego Yixuana. Związany był z klasztorem Baoying w Ruzhou. Przebywał w nim w „południowym budynku” (chiń. nanyuan) i stąd wzięło się jego nazwisko. W tym klasztorze jego uczniem był Fengxue Yanzhao – spadkobierca jego Dharmy.

Wnioskując z braku informacji o jego innych uczniach, można założyć, że nie miał wielu spadkobierców; na pewno jednego, chociaż Chuandeng lu wspomina także o mistrzu chan Yingqiao Anie w Ruzhou.

Mnich przyszedł po nauki. Nanyuan podniósł kij.
Mnich powiedział Dzisiaj do błąd.
Nanyuan odłożył kij.
Mnich powiedział Wciąż błąd.
Nanyuan uderzył go.
Mnich spytał Nanyuana Gdy święte i światowe przebywają w tym samym miejscu, to co wtedy?
Nanyuan powiedział Dwa koty. Jeden z nich jest dziki.

Znaczenie mistrza i nauki edytuj

Nanyuan był typowym mistrzem tradycji linji. Stosował uderzenia kijem i ostry język. Wiele jego dialogów znajduje się w Guandeng lu.

Mistrz ten okazał się – paradoksalnie – najważniejszym mistrzem trzeciej generacji szkoły linji. Ta linia przekazu Dharmy przetrwała do dnia dzisiejszego.

Linia przekazu Dharmy zen edytuj

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.

Przypisy edytuj

  1. Czasem spotyka się rok 930.

Bibliografia edytuj

  • Andy Ferguson: Zen’s Chinese Heritage. Boston: Wisdom Publications, 2000, s. 123–125. ISBN 0-86171-163-7.
  • Albert Welter: Monks, Rulers, and Literati. The Political Ascendancy of Chan Buddhism. Oxford: Oxford University Press, 2006, s. 322. ISBN 0-19-517521-2.