Pop tradycyjny
Pop tradycyjny (ang. traditional pop) lub Pop klasyczny (ang. classic pop) – muzyka popularna z okresu przed powstaniem rock-and-rolla oraz jej współczesna, stylistyczna kontynuacja odwołująca się do tej samej tradycji[1]. Pop tradycyjny jest zasadniczo muzyką wokalną śpiewaną przy akompaniamencie orkiestry, big-bandu, lub mniejszego zespołu instrumentalistów[1]. Pop tradycyjny wywodzi się z tradycyjnego jazzu[1], wodewilu lub kabaretu.
| Pochodzenie | |
|---|---|
| Czas i miejsce powstania |
początek lat 20. XX wieku, |
| Instrumenty |
śpiew, klarnet, saksofon, trąbka, puzon, fortepian, kontrabas, gitara akustyczna, perkusja |
| Największa popularność |
początek lat 40. XX wieku, pierwsza połowa lat 50. XX wieku |
| Podgatunki | |
| Pop | |
Do najwybitniejszych twórców gatunku należeli Frank Sinatra[2], Bing Crosby, Nat King Cole, Andy Williams, Perry Como, Judy Garland, Doris Day[3] oraz artyści młodszej generacji: Barbra Streisand, Bette Midler, Quincy Jones czy Harry Connick Jr.[4] Wraz z rosnącą popularnością rock and rolla w latach 50. XX wieku pokolenie powojennego wyżu demograficznego tradycyjny pop uważało za muzykę swoich rodziców, przez co spadła popularność tego nurtu muzycznego[5].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Traditional Pop Music Genre Overview | AllMusic [online], AllMusic [dostęp 2017-12-07] (ang.).
- ↑ John Gilliland, "Smack Dab in the Middle on Route 66: A skinny dip in the easy listening mainstream", University of North Texas Libraries., 1969.
- ↑ John Gilliland, Pop Chronicles the 40s: The Lively Story of Pop Music in the 40s, 1994, ISBN 978-1-55935-147-8, OCLC 31611854. (ang.).
- ↑ Traditional Pop Music Artists [online], AllMusic [dostęp 2017-12-07] (ang.).
- ↑ Jesse Green, The Song Is Ended, „The New York Times”, 2 czerwca 1996, ISSN 0362-4331 [dostęp 2017-12-07] (ang.).