Wysoczyzna Łobeska

Wysoczyzna Łobeska (314.44) – mezoregion fizycznogeograficzny w północno-zachodniej Polsce, stanowiący centralną część Pojezierza Zachodniopomorskiego. Region graniczy od północy z Równiną Gryficką, od zachodu z Równiną Nowogardzką, od południa z Pojezierzem Ińskim, a od wschodu z Pojezierzem Drawskim i Równiną Białogardzką. Wysoczyzna Łobeska leży w całości w obrębie woj. zachodniopomorskiego.

Wysoczyzna Łobeska
Mapa regionu
Prowincja

Nizina Środkowoeuropejska

Podprowincja

Pojezierza Południowobałtyckie

Makroregion

Pojezierze Zachodniopomorskie

Mezoregion

Wysoczyzna Łobeska

Zajmowane
jednostki
administracyjne

Polska:
woj. zachodniopomorskie

Mezoregion jest morenową wysoczyzną ze wzniesieniami sięgającymi ponad 100 m n.p.m. Na wschód od doliny Regi (główna rzeka regionu), na pograniczu z Pojezierzem Drawskim, leży pasmo znacznie wyższych czołowych moren recesyjnych pod nazwą Gór Kłodzińskich, z najwyższą Klorówką (176,2 m) nad Białym Zdrojem[1]. W regionie jest mało jezior, a te istniejące są niewielkie. Wysoczyznę Łobeską przecinają głębokie doliny rzek (pierwotnie rynny subglacjalne), głównie Regi i jej dopływów (Ukleja, Brzeźnicka Węgorza, Stara Rega, Łoźnica). W północno-zachodniej części Rezerwat przyrody Mszar nad jeziorem Piaski. Gospodarka regionalna ma mieszany charakter rolniczo-leśniczy.

Głównymi ośrodkami miejskimi regionu są Łobez, Świdwin i Dobra Nowogardzka, ponadto wsie Rąbino, Radowo Małe i Brzeżno.

Głównymi ciągami komunikacyjnymi są: Linia kolejowa nr 202, DW146, DW147, DW148, DW151, DW152 i DW162.

Turystyka edytuj

Obecnie obszar słabo zagospodarowany turystycznie, choć predysponowany jest do rozwoju turystyki rowerowej, konnej czy spływów kajakowych.

Szlaki turystyczne edytuj

Przypisy edytuj

  1. Tomasz Larczyński, Pegeer nad rozlewiskiem, Izabela Dachtera-Walędziak (red.), „Rowertour” (1), 2015, s. 18.

Bibliografia edytuj