Kościół Mar Thoma: Różnice pomiędzy wersjami

 

 

Wiek [[XVIII]] przyniósł kolejne podziały. Otóż jedna z grup indyjskich chrześcijan, zwana Puthencoor pod wpływem misjonarzy anglikańskich, weszła w ścisły kontakt z ich Kościołem. Miało to miejsce za pontyfikatu [[Mar Thoma VI]], znanego także jako Dionysius I ([[1765]]–[[1808]]). Angielscy misjonarze, i finansowo, i politycznie wspierani przez swój rząd, czynnie włączyli się w życie chrześcijan indyjskich, pomagając m.in. Ittoopowi Rambanowi założyć [[Seminarium duchowne|seminarium duchowne]] w [[Kottayam]] w roku [[1813]]. Takie działania przekonywały [[Indusi|Hindusów]] do anglikanów.

W roku [[1816]] pierwsza stała misja anglikańska rozpoczęła swoją pracę w [[Kerala (stan w Indiach|Kerali]]. Część chrześcijan indyjskich, która dostała się pod wpływy anglikanów zaczęła propagować reformę Kościoła w duchu protestanckim. Liderami tej grupy stało się dwóch profesorów indyjskiego Seminarium Duchownego w Kottajama, księża Palakunnat Abraham Malpan i Kaitajil Giwargez Malpan. Związki między jakobitami, a anglikanami stawały się coraz ściślejsze. Wszakże na [[Synod|synodzie]] Kościoła jakobickiego, który się odbył w roku [[1836]], podjęto uchwałę o zerwaniu wszelkiej łączności z Kościołem anglikańskim. Tyle, że Abraham Malapan i jego zwolennicy nie chcieli poddać się uchwałom synodalnym i nie zamierzali zaprzestać rozpoczętych reform. Za brak subordynacji, zostali oni w roku [[1837]] [[Ekskomunika|ekskomunikowaniu]] przez Dionizosa IV.

Ci ostatni znaleźli się w sytuacji nie do pozazdroszczenia, bo w chwili wykluczenia ich z Kościoła, poza garstką zwolenników, utracili wszystko – świątynie, majątek i wpływy. Stan zawieszenia trwał aż do roku [[1889]], kiedy to, przy pomocy misjonarzy anglikańskich, i za angielskie pieniądze, utworzyli niezależny Kościół Mar Thoma. W tamtym okresie rozwijał się on dość szybko, tak że w roku [[1896]] liczył już pół miliona wiernych.

Ważnym wydarzeniem było utworzenie w roku [[1926]] własnego seminarium duchownego w Kottojam, zaś w roku [[1953]] dokonano nowego podziału administracyjnego Kościoła na [[Diecezja|diecezje]]. Ale Kościół Mar Thomanie nie zachował jedności, i w wyniku buntu przeciwko rządom [[Metropolita|metropolity]] Juhanona, oskarżanego przez grupę księży o przeszkadzanie w [[Ewangelizacja|działalności ewangelizacyjnej]] i przesadny [[instytucjonalizm]], odłączyli się od Kościoła Mar Thoma i utworzyli własny – Ewangelicki Kościół św. Tomasza.

Liczy on niespełna milion członków, około 700 duchownych i ponad tysiąc [[Parafia|parafii]] podzielonych na jedenaście diecezji. Kościół jest administrowany w sposób [[Demokracja|demokratyczny]]. Kieruje nim zgromadzenie reprezentantów nosząca nazwę Prathinidhi Mandalam, Rada Kościoła i Synod Biskupów. Ci ostatni nie są ściśle powiązani z diecezjami, jak ma to miejsce w innych Kościołach chrześcijańskich, tak tradycji wschodniej, jak i zachodniej, ale zmieniają je, przechodząc co jakiś czas z diecezji do diecezji.

 

Andrzej Sarwa, Chrześcijańska Księga Umarłych, t.1 Kościoły Wschodu, Sandomierz [[2005]]