Kal (Polska): Różnice pomiędzy wersjami

Wieś została założona przez Anzelma von Tettau, który w [[1469]] roku, ze swym bratem Janem, otrzymał zamek [[Węgorzewo|Węgobork]] wraz z otaczającą puszczą, od namiestnika Henryka Reuss von Plauen. Przywilej lokacyjny wystawił na prośbę Anzelma von Tettau, [[wielki mistrz]] Marcin Truchsess von Wetzhausen 8 kwietnia [[1478]] roku. Nazwa wsi (Kele, Kehlen) przejęta została zapewne od pruskich nazw wodnych. W roku 1540 w Kalu, liczącym 60 włók na [[prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]], mieszkały 24 rodziny, utrzymujące się z obowiązkowego bartnictwa, rybołówstwa i polowania. Kal był wsią królewską. Mieszkańcy byli ludźmi wolnymi. Nie odbywali służby wojskowej na sposób rycerski oraz nie pracowali przy budowie i naprawie zamków. W [[1540]] roku po raz pierwszy odnotowano funkcję sołtysa. Mieszały się tu wpływy pruski, litewski, polski, o czym mogą świadczyć napisy w tych językach, na legendarnym słupie w Kalu. Jednak już w XVI wieku, wieś uległa całkowitej polonizacji. W drugiej połowie XVII wieku, [[kartograf]] książęcy, Józef Naroński, odkrył i odnotował na swej mapie ślady staropruskiego grodziska, położonego nad brzegiem jeziora, na południowym krańcu wsi. W późniejszym czasie na ślady te już nie natrafiono. W [[1737]] roku we wsi funkcjonowała jednoklasowa szkoła. W spisie z roku [[1858]] odnotowano 58 [[włóka (miara powierzchni)|włók]] i 10 [[morga|mórg]] ziemi oraz 590 mieszkańców. Mieszkańcy Kalu posiadali zagwarantowany przywilej [[główszczyzny]] w wysokości ośmiu grzywien („jeśli zabije się człowieka … przyznaje się jego główszczyznę krewnym”. Główszczyzny wymagano też za naruszenie pokoju, ugody między ludźmi). W roku [[1939]] mieszkało we wsi 770 osób.