'''Socjologia humanistyczna''' - nurt w [[socjologia|socjologii]] na początku XXw.[[XX wiek]]u, ukształtowany w opozycji do pozytywizmu, głoszący, że nauki o człowieku są zasadniczo inne od przyrodniczych, i że wymagają odmiennych metod badania. Przedstawiciele: [[Max Weber]], [[Ferdinand Tönnies]], [[Georg Simmel]], [[Florian Znaniecki]], [[Stanisław Ossowski]].
Poza Polską określana jako '''[[socjologia rozumiejąca]]'''
'''Cechy''':
• *[[antynaturalizm]] ([[antyobiektywizm]]) – nadaje podmiotowość badaczowi i uczestnikom procesów społecznych,
• *[[interakcjonizm]] – socjologia jest nauką o interakcji społecznej (społeczeństwo nie jest ani zewnętrzną w stosunku do jednostek całością ani też sumą jednostek). Socjologia nie jest więc ani [[realizm]]em ani [[nominalizm]]em.
• *podmiotowy charakter [[Interakcja społeczna|interakcji społecznych]] – badane są tylko takie interakcje, gdzie występuję przynajmniej zalążkowa [[świadomość]]. Ważne więc są nie zachowania, lecz działania.
• *postulat „rozumienia” – należy dotrzeć do przyczyn działania i umieć je interpretować
• *wiedza społeczna ma umożliwić orientację w świecie
Źródło: Na podstawie: [[Jerzy Szacki|J.Szacki]], [[Historia myśli socjologicznej]], [[PWN]], Warszawa 2006
