Tony Trabert: Różnice pomiędzy wersjami

'''Marion Anthony Trabert''', Tony Trabert (ur. [[16 sierpnia]] [[1930]] w [[Cincinnati]]) -, [[tenis]]ista [[Stany Zjednoczone|amerykański]], zwycięzca 10 turniejów [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowych]] w grze pojedynczej i podwójnej, zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]].

W początkowym okresie jego kariery opiekował się nim rodak [[Bill Talbert]], z którym osiągnął pierwszy wielki sukces międzynarodowy -– deblowe [[French Open|mistrzostwo Francji]] w [[1950]], po finałowym zwycięstwie nad [[Jaroslav Drobný (tenisista)|Jaroslavem Drobným]] i [[Eric Sturgess|Ericem Sturgessem]]. W tym samym roku Trabert doszedł w deblu do półfinału [[Wimbledon]]u, tym razem w parze z [[Budge Patty|Budge'm Patty'm]], w ćwierćfinale pokonując Talberta i [[Ken McGregor|Kena McGregora]] po niezwykle zaciętym meczu 6:4, 31:29, 7:9, 6:2. 60 gemów, jakie tenisiści rozegrali w drugim secie, przeszło do historii Wimbledonu jako rekord.

Dalsze indywidualne sukcesy nieco opóźniła służba wojskowa. Na wielkoszlemowy tytuł singlowy Tony Trabert czekał do [[1953]], kiedy w finale [[US Open|mistrzostw USA]] pokonał [[Vic Seixas|Vica Seixasa]]. Rok później triumfował na kortach im. Rolanda Garrosa, po trzysetowym finale z rodakiem [[Art Larsen|Artem Larsenem]]. W [[1955]] Trabert zdominował tenis amatorski, wygrywając łącznie 18 turniejów w grze pojedynczej, w tym trzy imprezy wielkoszlemowe. Odniósł również 12 wygranych deblowych, głównie w parze z Vicem Seixasem. Szansę na Wielkiego Szlema zrujnowała porażka z [[Ken Rosewall|Kenem Rosewallem]] w półfinale [[Australian Open|mistrzostw Australii]] (6:8, 3:6, 3:6), któremu -– w niemal identycznym stosunku 9:7, 6:3, 6:3 -– Trabert zrewanżował się w finale mistrzostw USA. Ponadto w finale mistrzostw Francji pokonał Szweda [[Sven Davidson|Svena Davidsona]], a na Wimbledonie zwyciężył Duńczyka [[Kurt Nielsen|Kurta Nielsena]]. Trabert zdobył również tytuły mistrza USA w hali i na kortach ziemnych. Rezultaty te dały mu pewne pierwsze miejsce w rankingu światowym (na czele tej klasyfikacji figurował również w 1953). Sukces w Paryżu był ostatnim zwycięstwem Amerykanina w mistrzostwach Francji aż do [[1989]], kiedy triumfował młody [[Michael Chang]]. Dominację Traberta w 1955 podkreśla także fakt, że zarówno na Wimbledonie, jak i mistrzostwach USA w drodze po tytuły nie stracił seta.

Poza 1950 w grze podwójnej na mistrzostwach Francji triumfował jeszcze dwukrotnie, w 1954 i 1955, w obu przypadkach z Seixasem. W 1954 wygrał ponadto mistrzostwa USA, a w 1955 mistrzostwa Australii, także z Seixasem i w obu turniejach po finałowych zwycięstwach nad Australijczykami Rosewallem i [[Lew Hoad|Hoadem]]. W finale Wimbledonu 1954 lepsi od Traberta i Seixasa okazali się [[Mervyn Rose]] i [[Rex Hartwig]]. Tony Trabert jest jednym z nielicznych graczy, którzy mogą pochwalić się tytułami mistrza USA w grze pojedynczej na czterech nawierzchniach -– na trawie triumfował w imprezie wielkoszlemowej (1953, 1955), w hali w 1955, na korcie betonowym w 1953, na korcie ziemnym w 1951 i 1955. Wygrywał również mistrzostwa USA w deblu -– w hali w 1954 z Billem Talbertem i rok później z Vicem Seixasem, na ziemi w 1951 i 1955 z [[Ham Richardson|Hamem Richardsonem]], a z Seixasem w 1954, na betonie w 1950 i 1953 z [[Tom Brown|Tomem Brownem]].

Po niezwykle udanym sezonie 1955 Trabert zdecydował się na podpisanie kontraktu zawodowego. W [[1956]] odbył serię pojedynków (tzw. tour) z uznawanym za najlepszego tenisistę profesjonalnego [[Ricardo González|Pancho Gonzálezem]] i uległ rywalowi zdecydowanie w bilansie spotkań (27 wygranych przy 74 porażkach). Zdobył w tym samym roku tytuł zawodowego mistrza USA w deblu w parze z Rexem Hartwigiem. W [[1961]] doszedł w mistrzostwach USA profesjonalistów do finału gry pojedynczej, w którym musiał uznać wyższość rezydującego w USA Peruwiańczyka [[Alex Olmedo|Alexa Olmedo]]. Również w 1961 Trabert ponownie uczestniczył w zawodowym tourze, tym razem z udziałem większej liczby rywali (oprócz Gonzáleza [[Earl Buchholz]], [[Barry McKay]], [[AndresAndrés Gimeno]], Lew Hoad, Alex Olmedo, [[Frank Sedgman]] i [[Ashley Cooper]]). Także w tej rywalizacji najlepszy okazał się Pancho Gonzalez.

Jeszcze w okresie amatorskim Trabert odgrywał wiodącą rolę w amerykańskiej reprezentacji daviscupowej. Wystąpił w pięciu edycjach rozgrywek w latach 1951-1955. Wszystkie finały w tych latach rozstrzygały między sobą ekipy z USA i Australii, ze wskazaniem na Australijczyków, którzy ponieśli porażkę tylko w 1954. W finale 1951 Trabert ograniczył się do występu w deblu z [[Ted Schroeder|Tedem Schroederem]], zakończonego porażką z parą Sedgman-McGregor. W 1952 grał także w singlu, ale ponownie nie zdobył punktu (porażki z McGregorem i Sedgmanem oraz z tymi samymi rywalami w deblu razem z Seixasem). Jednym z najbardziej znanych pojedynków Traberta jest porażka z Lew Hoadem w finale kolejnej edycji Pucharu Davisa w [[Melbourne]] (1953), kiedy dobrze dysponowany Amerykanin -– wcześniej pokonał Rosewalla i zdobył punkt deblowy z Seixasem -– mógł rozstrzygnąć na korzyść swojej reprezentacji losy rywalizacji. Hoad zdołał jednak wygrać 13:11, 6:3, 2:6, 3:6, 7:5, w obecności przeszło 17 tysięcy widzów, kryjących się pod gazetami przed deszczem. Ostatecznie trofeum obronili Australijczycy, po zwycięstwie w piątym meczu Rosewalla nad Seixasem (po raz pierwszy w historii Pucharu Davisa o losach prestiżowej rywalizacji zadecydowali nastoletni tenisiści).

Zakończywszy aktywną karierę zawodniczą, Trabert pracował jako profesjonalny trener tenisa i udzielał się w roli komentatora telewizyjnego. Do reprezentacji daviscupowej powrócił w [[1976]] w charakterze niegrającego kapitana. Po jego kierownictwem -– do [[1980]] -– Amerykanie zanotowali bilans 14 wygranych spotkań międzypaństwowych i 3 porażek, a przede wszystkim dwa triumfy w Pucharze Davisa. W [[1978]] kierowana przez Traberta ekipa ([[John McEnroe]], [[Brian Gottfried]], [[Stan Smith]], [[Bob Lutz]]) pokonała w finale Brytyjczyków, a rok później (Gottfrieda zastąpił [[Vitas Gerulaitis]]) Włochów.

W 1970 Trabert został uhonorowany miejscem w [[Międzynarodowa Tenisowa HallGaleria of FameSławy|Międzynarodowej Tenisowej Hall ofGalerii FameSławy]]. Jest członkiem władz tej instytucji (z siedzibą w Newport, [[Rhode Island]]).

** gra podwójna -– wygrana 1955 (z [[Vic Seixas|Vicem Seixasem]])

** gra pojedyncza -– wygrane 1954, 1955

** gra podwójna -– wygrane 1950, 1954, 1955

** gra pojedyncza -– wygrana 1955

** gra podwójna -– finał 1954 (z Vicem Seixasem)

** gra pojedyncza -– wygrane 1953, 1955

** gra podwójna -– wygrana 1954 (z Vicem Seixasem)

* '''mistrzostwa USA 1953''' -– 6:3, 6:2, 6:3 z [[Vic Seixas|Vicem Seixasem]]

* '''mistrzostwa Francji 1954''' -– 6:4, 7:5, 6:1 z [[Art Larsen|Artem Larsenem]]

* '''mistrzostwa Francji 1955''' -– 2:6, 6:1, 6:4, 6:2 ze [[Sven Davidson|Svenem Davidsonem]]

* '''Wimbledon 1955''' -– 6:3, 7:5, 6:1 z [[Kurt Nielsen|Kurtem Nielsenem]]

* '''mistrzostwa USA 1955''' -– 9:7, 6:3, 6:3 z [[Ken Rosewall|Kenem Rosewallem]]

* [http://www.tennisfame.com/famer.aspx?pgID=867&hof_id=129 sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej HallGalerii of FameSławy]

[[Kategoria{{DEFAULTSORT:Amerykańscy tenisiści|Trabert, Tony]]}}

[[Kategoria:TriumfatorzyAmerykańscy French Open|Trabert, Tonytenisiści]]

[[Kategoria:Triumfatorzy Wimbledonu|Trabert,French TonyOpen]]

[[Kategoria:Triumfatorzy US Open|Trabert, TonyWimbledonu]]

[[Kategoria:UrodzeniCzłonkowie wMiędzynarodowej 1930|Trabert,Tenisowej TonyGalerii Sławy]]