Kazimierz Feliks Kumaniecki: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
dodanie przypisu doktor honoris causa UW
Linia 9:
Po wojnie pracował krótko na Uniwersytecie Jagiellońskim, w 1945 powrócił na Uniwersytet Warszawski. Został kierownikiem I Katedry Filologii Klasycznej (od 1960 Katedry Filologii Klasycznej), w 1948 otrzymał nominację na profesora zwyczajnego. W latach 1948–1950 pełnił funkcję prorektora Uniwersytetu Warszawskiego. Przeszedł na emeryturę w 1976. Od 1957 kierował Zakładem Nauk o Kulturze Antycznej PAN.
 
Był członkiem najważniejszych polskich towarzystw naukowych – [[Towarzystwo Naukowe Warszawskie|Towarzystwa Naukowego Warszawskiego]] (TNW), [[Polska Akademia Umiejętności|Polskiej Akademii Umiejętności]] i [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]]. Do TNW został powołany w 1937 (jako członek-korespondent, od 1945 członek zwyczajny); w PAU od 1945 (od 1950 członek czynny), w PAN od 1956 (od 1961 członek rzeczywisty). W latach 1971–1974 zasiadał w Prezydium PAN, przewodniczył Komitetowi Nauk o Kulturze Antycznej PAN od 1957 oraz Komitetowi Nauk Filologicznych PAN w latach 1960–1961. Od 1950 do końca życia pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Filologicznego, wchodził w skład zarządu polskiego PEN-Clubu. Należał również do towarzystw zagranicznych, m.in. Saskiej Akademii Nauk, Flamandzkiej Akademii Nauk, Akademii Nauk w [[Mediolan]]ie, Union Academique Internationale (prezes). Doktorat ''[[Doctor honoris causa|honoris causa]]'' nadały mu Uniwersytet Warszawski (1970)<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.uw.edu.pl/o_uw/historia/dhcuw.html|tytuł= Doktoraty HC''|opublikowany=uw.edu.pl|data=|data dostępu=21 lutego 2011}}</ref>, uniwersytet w [[Debreczyn]]ie (1968), uniwersytet we [[Fryburg]]u (1973). Był laureatem nagrody państwowej II stopnia za wydanie dzieł [[Andrzej Frycz Modrzewski|Andrzeja Frycza Modrzewskiego]] i [[Filip Kallimach|Filipa Kallimacha]] (1964), nagrody ministra oświaty i szkolnictwa wyższego I stopnia (1969), nagrody sekretarza naukowego PAN (1977, pośmiertnie). Oprócz odznaczeń wojennych posiadał również m.in. Krzyż Kawalerski i Komandorski [[Order Odrodzenia Polski|Orderu Odrodzenia Polski]].
 
Jest uważany za jednego z najwybitniejszych polskich filologów klasycznych, nazywany niekiedy "polskim Cyceronem". Jego zainteresowania naukowe obejmowały [[retoryka|retorykę]] i epikę rzymską, hellenistykę, historiografię grecką, bizantynistykę, literaturę polsko-łacińską oraz dzieje filologii klasycznej w Polsce. Badał życie i działalność [[Cyceron]]a, odrzucając teorię [[Theodor Mommsen|Theodora Mommsena]] o karierowiczostwie i braku programu politycznego Cycerona. Analizował twórczość m.in. [[Homer]]a, [[Horacy (poeta)|Horacego]] i [[Hezjod]]a. Przez wiele lat redagował pisma "Meander" i "Archiwum Filologiczne". Przetłumaczył m.in. ''Wojnę peloponeską'' [[Tukidydes]]a i komedie [[Arystofanes]]a. Wśród jego uczniów byli m.in. [[Jerzy Axer]] i [[Marian Plezia]].
Linia 25:
* ''Cyceron i jego współcześni'' (1959)
* ''Literatura rzymska: okres cyceroński'' (1977)
 
{{Przypisy}}
 
== Źródła ==