|dedykacja świątyni = [[Święta Trójca Święta|Świętej Trójcy ]]
|dzień wspomnienia =
|relikwie =
Linia 79:
==Dzieje==
Położony na wysepce otoczonej wodami Żórawki kościół Świętej Trójcy jest znany od schyłku XIV wieku, natomiast miejscowość została wzmiankowana po raz pierwszy 30 lipca 1155 roku. W dokumencie papieża [[Hadrian IV|Hadriana IV]] wspomniane jest iż stanowiła posiadłość [[BiskupstwoArchidiecezja wrocławskiewrocławska|biskupstwa wrocławskiego]]. Później stała się lennem [[księstwa śląskie|książąt śląskich]]. W 1278 roku książę [[Henryk IV Probus]] nadał Żórawinę mieszczanom z [[Jawor]]a – Heimboldowi von Leuchtendorfowi oraz jego teściowi. U progu XIV wieku wokół Żórawki zbudowano niewielki zamek wraz z kościołem. Teren ten został obwarowany wałami, murami i dwoma bramami. W XV wieku Żórawinę należała między innymi do Rothów, od nazwiska których otrzymała nową nazwę Rothensuerben, która obowiązywała aż do 1945 roku. W kolejnym stuleciu miejscowość należała m.in. do Prockendorffów. W połowie XV stulecia, dobudowano do świątyni kaplicę. Kiedy na Śląsku upowszechniał się luteranizm, w 1564 roku bracia Hieronim i Matthias Prockendorffowie powołali na miejsce katolickiego księdza ewangelickiego pastora. Pamiątkami po Prockendorffach są płyta nagrobna Hieronima wykonana w latach 60-tych XVI wieku, oraz dzwon z 1531 roku, zachowany do dziś w kościelnej wieży. Po śmierci Prockendorffów i krótkim przejęciu majątku przez biskupa patronat nad Żórawiną objęła rodzina Hanniwaldtów. Przyjacielskie relacje m.in. Adama Hanniwaldta z cesarzem [[Rudolf II Habsburg|Rudolfem II]], zaowocowały nie tylko otrzymaniem praw własnościowych, ale także sprowadzeniem do podwrocławskiej miejscowości artystów z kręgu dworu cesarskiego. Pod koniec XVI wieku żórawiński kościół został przebudowany w stylu manierystycznym i wzbogacony o aneksy od północy w latach 1597-1602 oraz w latach 20-tych XVII wieku. [[Wojna trzydziestoletnia]] nie oszczędziła Żórawiny, stacjonujące w okolicach wojska księcia oleśnickiego, Henryka Wacława Pobierada, splądrowały majątki Hanniwaldtów, w tym teren kościoła wraz z cmentarzem. Cztery lata po zakończeniu wojny, w grudniu 1652 roku decyzją cesarza [[Ferdynand III Habsburg|Ferdynanda III Habsburga]] Żórawinę ponownie przekazano biskupom wrocławskim. Cesarska Komisja Redukcyjna dokonała wizytacji dawnych obiektów protestanckich, dzięki temu dokonano inwentaryzacji żórawińskiej świątyni, której zapis się zachował. Następnie wieś przeszła pod własność [[Elżbieta Maria Podiebrad|Elżbiety Marii]], księżnej ziębicko-oleśnickiej, lecz ona i następni właściciele m.in. Pruska Kamera Królewska, nie uposażali w większym stopniu kościoła. Wiek XIX i XX to okres remontów kościoła. Świątynię restaurowano w 1896, konserwowano w 1905-1908 i 1911, remontowano w 1965 i 1975-1980 roku. Kościół, którego ominęła zawierucha II wojny światowej posiadał bogaty w dzieła sztuki manierystycznej wystrój wnętrza, obecnie znajdujące się w muzeach w Warszawie i Wrocławiu. [[Muzeum Narodowe we Wrocławiu]] część zabytków przekazało do depozytu do muzeum w Brzegu. Istniały plany przekazania kościoła Muzeum Narodowemu we Wrocławiu jako jego oddział, ostatecznie przejęła go gmina i parafia Świętego Józefa. Obecnie świątynia przechodzi remont i gruntowne badania naukowe.
