Jimmy Connors: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Wygrane według nawierzchni: cze->csk |
m Bot poprawia pisownię ATP World Tour; zmiany kosmetyczne |
||
Linia 30:
'''Jimmy Connors''', właśc. '''James Scott Connors''' (ur. [[2 września]] [[1952]] w Belleville, [[Illinois]]) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[tenis]]ista, lider rankingu światowego, zwycięzca turniejów [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowych]] w grze pojedynczej i podwójnej.
Zawodnik leworęczny, znany z ambicji i waleczności; awansował na pozycję lidera rankingu ''ATP World Tour'' w lipcu 1974 i pozostawał na czołowym miejscu przez kolejne 160 tygodni. Powracał na fotel lidera jeszcze kilkakrotnie, spędzając łącznie na nim 268 tygodni (4 wynik w historii). W latach 1974-1983 nieprzerwanie figurował w czołowej trójce najlepszych tenisistów na świecie. Do legendy przeszły jego pojedynki z wybitnymi rywalami – [[Björn Borg|Borgiem]], [[John McEnroe|McEnroe]], [[Ivan Lendl|Lendlem]], [[John Newcombe|Newcombem]]. Z turniejów wielkoszlemowych nie udało mu się triumfować jedynie we [[French Open]]. Jest rekordzistą pod względem wygranych turniejów – wygrał ich 109. Jest również rekordzistą pod względem występów w finałach turniejów, gdyż zaliczył ich 163. Jego kolejnymi rekordami są: zwyciężenie w największej ilość meczów w karierze (1241), oraz dotarcie do największej liczby ćwierćfinałów w Wielkim Szlemie (41). Connors wygrał również najwięcej meczów w Wimbledonie – 84 i najwięcej meczów w US Open – 98. Jimmy Connors wygrał także najwięcej turniejów na kortach dywanowych –
Pod koniec kariery zadziwiał długowiecznością sportową. W wieku 39 lat doszedł do półfinału [[US Open]] (1991), pokonując kilku znacznie młodszych rywali; przegrał dopiero z przyszłym liderem tenisa męskiego [[Jim Courier|Courierem]]. W turnieju tym startował jeszcze rok później (zdołał przejść do II rundy). W cyklu ''ATP World Tour'' w czerwcu 1995, otrzymawszy od organizatorów turnieju w Halle [[dzika karta|dziką kartę]], awansował do ćwierćfinału, po zwycięstwach nad dwoma rywalami z czołowej setki rankingu (m.in. Kanadyjczykiem [[Sébastien Lareau|Lareau]]); uległ dopiero późniejszemu zwycięzcy turnieju Szwajcarowi [[Marc Rosset|Rossetowi]], młodszemu o 19 lat.
Reprezentował barwy narodowe w [[Puchar Davisa|Pucharze Davisa]], ale zraził się do startów po porażce z Meksykaninem [[Raúl Ramírez|Ramírezem]] w grudniu 1975. O ambicji i pewności siebie Connorsa świadczyły m.in. słowa, które wypowiedział przed [[Wimbledon]]em w 1976: „Gdy zjadę do Wimbledonu, będzie tam 127 przegranych i jeden zwycięzca: Jimmy Connors!”; w tym przypadku nie okazały się prorocze, Connors przegrał w ćwierćfinale z rodakiem [[Roscoe Tanner]]em, znanym z silnego serwisu.
| |||