37 mm armata przeciwpancerna Bofors: Różnice pomiędzy wersjami

Doświadczenia z walk w 1939 r. pokazały, iż [[armata]] ta była bronią bardzo skuteczną. Niewielkie wymiary pozwalały na szybkie i łatwe ukrycie działka, zaś siła ognia była wystarczająca, by zniszczyć wszystkie typy [[czołg]]ów biorących udział w agresji na Polskę. Armata ta mogła przebić pancerz grubości 40 mm z odległości 100 m. Jednak podczas [[Kampania wrześniowa|Kampanii wrześniowej]] większość niemieckich czołgów miała dużo cieńszy pancerz ([[PzKpfw I|Panzer I]], [[PzKpfw II|Panzer II]], [[PzKpfw III|Panzer III]] o grubości 15 mm, a najcięższy z nich [[Panzerkampfwagen IV|Panzer IV]] miał w 1939 roku pancerz grubości 30 mm). Niska masa armaty powodowała, iż była ona niezwykle mobilna, szczególnie kiedy wyposażono w nienią oddziały kawaleryjskie, mogące przemieszczać armatę praktycznie w dowolnym terenie. Te zalety spowodowały, iż broń ta cieszyła się u żołnierzy polskich dobrą reputacją. Rok 1939 był jednym z ostatnich, w których armata ta prezentowała dużą wartość bojową. Kolejne modele czołgów były coraz większe, coraz lepiej opancerzone i czas małokalibrowych działek przeciwpancernych dobiegł końca.